Thursday, March 26, 2009

မရဏံ ေမ ဓုဝံ၊ ဇီဝိတံ ေမ အဓုဝံ

(http://winnlatt.blogspot.com/2009/03/blog-post_21.html မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

၈၈ကုန္လို႔ ၈၉ လဲေရာက္ေရာ ဇာတ္အဖြဲ႕ေတြလဲ ဇာတ္ေခါင္းကြဲၾက၊ဇာတ္သမား ေတြလဲ ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပးနဲ႔ အျပင္ေရာက္တဲ့လူေရာက္၊အထဲေရာက္တဲ့ လူေရာက္ေပါ့။ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ လူၾကီးေတြက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အေရာက္ပို႔လိုက္ၾကလို႔ ေအာင္မင္းေခါင္ကုန္းေျမ ကသစ္ဝိုင္ဓမၼရပ္သာမွာ ရဟန္းဝတ္နဲ႔ တစ္လ တရားအားထုတ္လိုက္ရတယ္။


အဲဒီ တုန္းက ဆရာေတာ္ ဦးပဒုမက ဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာေတာ္ေပါ့။ မင္းနာမည္က ခပ္ဆန္းဆန္း ဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးဘြဲ႕ကိုလဲ ခပ္ဆန္းဆန္း ေပးရမယ္ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး ဦးကဥၥနသာရ က ဦးယုဂႏၶာရ ဆိုျပီးေပးလိုက္တယ္။အဲ ေနာက္ပိုင္း တကၠသို္လ္ ေက်ာင္းျပီး အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ အလကားေနမဲ့ အတူတူဆိုျပီး သၾကၤန္တရားပတ္မွာ ထပ္ျပီးရဟန္းဝတ္နဲ႔ တရားစခန္းဝင္လိုက္တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေပါ့။


ကၽြန္ေတာ္ဒီတရားစခန္းကို သေဘာက်တာက လူေတြမွာ မေသခင္ကာလ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးခံစားၾကရမွာပဲ၊ခႏၵာကိုယ္မွာ အနာေရာဂါေတြႏိွပ္စက္ဖိစီးတာ ခံစားၾကရမွာပဲ၊အဲဒီလိုမခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေဝဒနာေတြခံစားၾကရျပီဆိုရင္ ေဝဒနာ သက္သာေအာင္ နည္းလမ္းေလးေတြကို ဒီတရားစခန္းက တိုက္ရိုက္ေပးတာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကာယာႏုပႆနာ သတိပဌာန္ေပါ့။ေဝဒနာေတြႏိွပ္စက္ရင္ အဲဒီေဝဒနာအေပၚ ရွဳမွတ္ရတာပဲ။ တျခားရိပ္သာေတြလဲ သေဘာတရားေတြက အတူတူပါပဲ၊အဲ မတူတာကရွဳမွတ္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္မွာေပၚတဲ့ ေဝဒနာက ပူရင္ ပူတယ္၊ေအးရင္ေအးတယ္၊လွဳတ္ရင္ လွဳတ္တယ္၊အခံရခက္ရင္ ဆင္းရဲတယ္၊ အခံရ သက္သာရင္ ခ်မ္းသာတယ္၊ အဲဒီလိုမွတ္ရတယ္။“စိတ္ကိုရင္မွာထား၊ကိုယ္မွာ ေပၚတာမွတ္၊ ပူတာ၊ေအးတာ၊ လွဳတ္တာ၊ဆင္းရဲတာ၊ ခ်မ္းသာတာ”အဲဒီငါးမ်ိဳးက ကနဦးအမွတ္ေတြေပါ့…။အဲဒီကမွ တဆင့္တဆင့္တက္လာတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ရုပ္ရွိရင္ေဝဒနာရွိမွာပါပဲ။ေဝဒနာကို သည္းခံတတ္ဖို႔၊ေျဖေဖ်ာက္တတ္ဖို႔ ေနာက္ဆံုး အေသတတ္ဖို႔ နည္းေပးတဲ့ ဌာနတစ္ခုမို႔လို႔ ဘဝမွာအဖိုးတန္တဲ့ ေနရာေကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခိုေအာင္းခဲ့ဘူးပါတယ္။


ရိပ္သာဝင္သူတိုင္း ေနာက္ဆံုးတရားစခန္းသိမ္းၾကရင္ အင္မတန္ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ေန႔ေလးေတြရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးခ်ီးျမွင့္ တဲ့ ေနာက္ဆံုး တရားစကားေတြပဲ။ ဆရာေတာ္ဟာ အင္မတန္မွ အသံၾသဇာေကာင္းသလို၊ တရားေဟာအလြန္ေကာင္းတယ္။ တရားစခန္းဝင္တဲ့သူ တိုင္း ရျပီးသားတရားေတြ ေမ႔ေပ်ာက္မသြားရေအာင္ ထပ္ခါထပ္ခါ သတိေပးစကား ဆိုတယ္။ မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ တပည့္ေတြကို ဆိုဆံုးမရာမွာ စကားတစ္ခြန္းကို ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္ ထပ္ခါထပ္ခါေျပာဆိုဆံုးမတယ္လို႔ ၾကားဘူးတယ္။ ဒီလိုပါပဲ ကသစ္ဝိုင္ဆရာေတာ္ၾကီးလဲ တပည့္ေယာဂီေတြအားလံုးကို တရားခ်ီးျမွင့္ရာမွာ မေမ႔အပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဆိုရင္ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာဆို ဆံုးမ သတိေပးတတ္တယ္။ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္ၾကျပီဆိုရင္ သားကိစၥ၊သမီးကိစၥ၊ ေျမးကိစၥ၊ျမစ္ကိစၥေတြနဲ့႔ အလုပ္ေတြရွဳတ္ေနတတ္ၾကတာ၊ဘံုဆိုင္အလုပ္ေတြပဲ၊ သံသရာလြတ္ေၾကာင္း ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေတြကို မေမ့ၾကဘို႔၊ထပ္ခါထပ္ခါ မွာၾကားဆံုး မေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ဆုေတာင္းအမွ်ေတြေဝခ်ိန္မွာေတာ့ ဂရုဏာအျပည့္ပါတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ အသံေတာ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ဝဲၾကရပါတယ္။


ဆရာေတာ္ရဲ့ ေမတၱာတရားၾကီးမားပံု၊ပုဗၸကိစၥ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ပံု၊ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္တဲ့ ဒကာဒကာမေတြ မပင္ပန္းေစခ်င္ပံုတို႔ဟာ ကသစ္ဝိုင္မွာ အလွဴအတန္းလုပ္ျပီဆိုရင္ ဆရာေတာ့္စိတ္ကို ေလ့လာခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။ ကထိန္ပြဲ၊ဝါဆိုသကၤန္းကပ္ပြဲ၊ ဆရာေတာ္ ေမြးေန႔ပြဲ စသည္တို႔ကို လုပ္မယ္ဆိုရင္ တရားစခန္း အဖြင့္ရက္၊ သို႔မဟုတ္ အပိတ္ရက္နဲ႔ ေပါင္းျပီး လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိပါတယ္။ခမ္းခမ္းနားနား မလုပ္ေစပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ တစ္ခါထဲ ကိစၥျပီး ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္မွဳကို ဆရာေတာ္နွစ္သက္ေတာ္မူပါတယ္။


ဆရာေတာ္ဟာ နာတာရွည္ေရာဂါရလာျပီးေနာက္ပိုင္း ေဆြမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ သံေယာဇဥ္တရား၊ ေမတၱာတရားၾကီးမားပံုဟာလဲ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္ ဆရာေတာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကို ခဏခဏၾကြလာပါတယ္။ သူမလာျဖစ္ရင္ ဖုန္းဆက္ျပီးေခၚခိုင္းျခင္း၊သတင္းေမးျခင္း၊ ညီမျဖစ္သူ ေဒၚေအးရီနဲ႔ ရိပ္သာေယာဂီေတြကို လႊတ္ျပီး သတင္းေမးျခင္းေတြ လုပ္ပါတယ္။ “ငါတို႔အမ်ိဳးထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုး မွတ္ဥာဏ္အေကာင္းဆံုး အမၾကီးဆိုလို႔ ဒီဒကာမၾကီး တစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တာပစ္မထားၾကနဲ႔ဆိုျပီး” အျမဲသတိတရ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။


ဆရာေတာ္က က်န္းမာေရးအရ အစားအေသာက္ တည့္သည္မတည့္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က မသိေပမဲ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဆရာေတာ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဆြမ္းဟင္းေလးမ်ားကပ္ျပီဆိုရင္ အမၾကီးေရွ့မွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘုန္းေပး တတ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆြမ္းဘုန္းေပးျပီးလဲ အိမ္သားေတြကို အမယ္အိုၾကီးကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုတာ မြန္ျမတ္ပံု၊ ကုသိုလ္အက်ိဳးမ်ားပံု၊ က်န္းမာေရးကအစ ဂရုစိုက္ေပးၾကဖို႔ တရားေဟာ၍ ဆိုဆံုးမခဲ့တာ အခုထက္ထိ အမွတ္ရ ေနပါေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ကို လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ ဆက္ကပ္ျပန္ရင္လဲ အိမ္ကျပန္ၾကြတာနဲ႔ “က်ဳပ္က သူေဌးဘုန္းၾကီး၊ ဒကာမၾကီးက အသက္ၾကီးျပီ၊ ဒကာမၾကီး ျပန္ယူထားလိုက္”ဆိုျပီး အျမဲျပန္စြန္႔ခဲ့တာပါပဲ။ အိမ္ကိုၾကြလာတဲ့အခါတိုင္းလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြားအတြက္ မုန္႔ပံုးေတြ၊ အသီးအနွံေတြနဲ႔ ၾကြလာတတ္ပါတယ္။အဖြားေဒၚေအးရီတို႔ကိုလဲ“ဒီဒကာမေတြက က်ဳပ္တို႔အမ်ိဳးအေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ရွိရင္ ဘာမွေမးလို႔မရဘူး၊ဒကာမၾကီး မေဒါင္းပဲအကုန္သိတာ၊ ကဲ..ကဲ သိခ်င္တာေတြ ေရာက္တုန္းေမးထားၾက” ဆိုျပီး အ ဖြားေဒၚေအးရီရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြားရယ္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္ စကားလက္ဆံု က်ေနျပီဆို္ရင္ ဆရာေတာ္က ျပံံဳးျပဳံးၾကီး ထိုင္ခံုေပၚကေန နားေထာင္ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီ ႏိုင္ငံကိုထြက္မလာခင္မွာလဲ ဆရာေတာ္က ဆံုးမစကားေတြတဝၾကီးေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ဆရာေတာ့္အေၾကာင္းေတြက ေျပာ ျပရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဆရာေတာ္ဟာ အသက္ ၉၈ နွစ္ ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြားကို သတိတရ ရွိပံုေလးနဲ႔ေျပာရရင္ ျပီးခဲ့တဲ့ နွစ္လေလာက္က(ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္က) ဆရာေတာ္ဟာ အိပ္ယာထဲ လဲေနျပီ၊သတိရတခ်က္ မရတခ်က္ ျဖစ္ေနျပီဆိုတာ အိမ္နဲ႔ဖုန္းေျပာတိုင္း ေျပာျပလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ အဲ ဆရာေတာ္သတိရခ်ိန္မွာ “ဒကာမၾကီး မေဒါင္း ေနေကာင္းရဲ့လား၊ရွိေကာရွိေသးလား သြားၾကည့္ၾကစမ္း” ဆိုျပီးခိုင္းလို႔ အတြင္းေရးမွဴး ဦးတင္ေအး နဲ့႔ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး သတင္းလာေမးၾကေၾကာင္း အိမ္က ေျပာလို႔ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ့ ေမတၱာၾကီးမားပံုကို အထူးပင္ ၾကည္ညိဳလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ သီလဂုဏ္၊သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ တို႔ကို ဘုရားတပည့္ေတာ္ အေဝးမွေန၍ ရွိခိုးပူေဇာ္လိုက္ရပါသည္ဘုရား။ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ဓါတ္ပံုမ်ားကို ကသစ္ဝိုင္ဓမၼရိပ္သာ ဘေလာ့မွ ရယူပါသည္။

Thursday, March 19, 2009

ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱ ပဒုမ ပ်ံလြန္ေတာ္မူျခင္း



ဒကာ၊ ဒကာမ၊ ေယာဂီသူေတာ္စင္ အေပါင္းတို ့ခင္ဗ်ား။

ပဲခူးတိုင္း၊ ပဲခူးျမိဳ ့။ ေအာင္မင္းေခါင္ကုန္းေျမ ကသစ္၀ိုင္ ၀ိပႆနာဓမၼ ရိပ္သာၾကီး၏ ဦးစီးပဓါန နာယက ဆရာေတာ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဘဒၵႏၱပဒုမ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး သည္ ယေန ့ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၀ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၉)ရက္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခု၊ မတ္လ (၁၉)ရက္၊ ၾကာသပေတးေန ့၊ ညေန ၄ နာရီ၊ ၂၀ မိနစ္တြင္ ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္သာမွ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေနာက္ဆံုး အႏၱိမစ်ာပနကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၀ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလဆန္း (၂) ရက္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခု၊ မတ္လ (၂၇)ရက္ေန ့၊ ေသာၾကာေန ့ တြင္ စီရင္က်င္းပမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါတယ္။

အေသးစိတ္သတင္းမ်ားကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္ခင္ဗ်ား။

Friday, March 13, 2009

ေနာက္ဆံုးရ ဆရာေတာ္ၾကီး က်န္းမာေရးသတင္း

ဆရာေတာ္ၾကီးအား အေျခအေနတည္ျငိမ္မႈရွိေစရန္ လိုအပ္ေသာ ထိုးေဆးမ်ားထိုးေပးထားသျဖင့္ ဆရာေတာ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ရွိေနျပီး တပည့္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ သီလရွင္မ်ား၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားမွ အနီးကပ္ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးလ်က္ရွိေနေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။

Tuesday, March 10, 2009

ၾကားျဖတ္သတင္း

ယေန ့နံနက္ပိုင္းတြင္ ဆရာေတာ္ ဦးပဒုမ၏ က်န္းမာေရးအေျခအေန စိုးရိမ္ရဖြယ္အေျခအေနသို ့ေရာက္ရွိခဲ့သျဖင့္ နယ္မ်ားမွ ဒကာရင္း၊ ဒကာမရင္းမ်ားအား ရိပ္သာသို ့ အျမန္ဆံုးလာေရာက္ၾကရန္ ပဲခူးရိပ္သာမွ အေၾကာင္းၾကား ထားေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့အေနျဖင့္ ဆရာေတာ္ဘုရား က်န္းမာေရးအေျခအေန ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာရန္ႏွင့္ သက္ရွည္ က်န္းမာစြာျဖင့္ သာသနာ့တာ၀န္ ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္နိဳင္ရန္ ဆႏၵျပဳဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား။

Monday, March 9, 2009

မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း (၃)

အရပ္တစ္ပါးသို႔ ပညာရွာထြက္ျခင္း

ထို႔ေနာက္ ပခုကၠဴၿမိဳ႕၊ မဟာဝိသုတာရာမတိုက္ ဆရာေတာ္မ်ားထံတြင္ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာ ဋီကာက်မ္းစာမ်ားကို (၃) ႏွစ္တိုင္တိုင္ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့၏။ ထိုစဥ္က ပခုကၠဴၿမိဳ႕၊ မဟာ ဝိသုတာရာမေက်ာင္းတိုက္ႀကီးအတြင္း၌ စာသင္သားရဟန္းသံဃာ ငါးရာေက်ာ္ခန္႔ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ားမွာ အဂၢမဟာပ႑ိတဆရာေတာ္ ဦးပညာ မဟာေထရ္၊ အဂၢမဟာပ႑ိတဆရာေတာ္ ဦးနႏၵဝံသ မဟာေထရ္၊ အဂၢမဟာပ႑ိတ အဘိဓဇ မဟာရ႒ဂု႐ု ဆရာေတာ္ ဦးသုႏၵရမဟာေထရ္ တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ထိုဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားထံ၌ ပါ႒ိေတာ္ အ႒ကထာ ဋီကာတို႔ကို လိုက္စာအျဖစ္ျဖင့္ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဘုရားႀကီးတိုက္ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဆရာေတာ္ ဦးေကာ႑ညသည္ ပခုကၠဴၿမိဳ႕၌ သီတင္သံုးေနစဥ္ အဘိဓမၼာမ်ားကို ဆိုဝါမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ပရိယတ္ပဋိပတ္တို႔၌ အလြန္ေက်ာ္ၾကားေတာ္မူေသာ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ ထံ၌ ေန႔ပိုင္း ဆိုဝါမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း သင္ယူခဲ့ရာ ပိဋကတ္ သံုးသြယ္ နိကာယ္ငါးရပ္တို႔ကို တဖက္ကမ္းေပါက္ေရာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ ထို႔ျပင္ စာေပက်မ္းဂန္ တို႔တြင္ ထူးခြ်န္တတ္ေျမာက္၍ အေနအထိုင္ ဣေႁႏၵရွိျခင္း၊ ဂါရဝတရားရွိျခင္း၊ တပည့္ဝတ္ တရား ေက်ပြန္ေသာ ကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ ေလာင္းလ်ာသည္ ဆရာသမားမ်ား၏ ခ်ီးက်ဴး မိန္႔ၾကားျခင္းကို ခံရေတာ္မူေလ၏။

ဆိုဝါ။ ။ ရဟန္းေတာ္မ်ား သင္ၾကားေလ့လာရေသာ စာေပမ်ားသည္ ဘုရားေဟာ က်မ္းစာမ်ားျဖစ္၍ ပါ႒ိဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ခက္ခဲနက္နဲေသာ အဓိပၸါယ္ အယူအဆအဆံုးအျဖတ္တို႔ကို မသိရွိမီ ေရွးဦးစြာအနက္ေခၚေသာ ဘာသာျပန္ကို သိရန္လိုအပ္၏။ ဆရာ့ထံတြင္ စာတက္ၾကသူ စာသင္သားတိုင္း အနက္ကိုသိၿပီးသူမဟုတ္ၾကေသာေၾကာင့္ စာခ်ဆရာေတာ္သည္ ေရွးဦးစြာအနက္ကိုခ်ေပး၏။ စာဆိုသူက လိုက္၍ဆိုရ၏။ အျခားေသာ စာလိုက္သံဃာမ်ားက အသံမထြက္ဘဲ စိတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေရးမွတ္၍ျဖစ္ေစ မွတ္သား ၾကရ၏။ စာဆိုရဟန္းက ဆရာႏွင့္အတူ ပထမတစ္ေခါက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဒုတိယအေခါက္၌ ဆရာက စာခ်မေပးေတာ့ပါ၊ မိမိကိုယ္တိုင္ အနက္ကိုဆိုရ၏။ အမွားအယြင္းပါလာမွသာ ဆရာက ေထာက္မ၍ ေပးရေလ၏။ ေနာက္တေန႔တြင္မွ အနက္ခ်ခဲ့ေသာ ပါ႒ိ၏ ခက္ခဲနက္နဲေသာ အဓိပၸါယ္တို႔ကို စာခ်ဆရာေတာ္က နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ ရွင္းလင္းမိန္႔ၾကားေတာ္မူေလ့ရွိ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ စာခ်ဆရာတို႔သည္ စာဆိုမည့္ တပည့္ရဟန္းကို ဂ႐ုစိုက္၍ ေရြးၾကရ၏။ စာဆို ရဟန္းသည္ မူလကပင္ အသင့္အတင့္အနက္ထင္ၿပီးျဖစ္၍ စာၪာဏ္ေပဉာဏ္ အေတာ္အတန္ ရွိမွသာ စာဆိုႏိုင္မည္ျဖစ္ေတာ့၏။ စာေပဗဟုသုနည္းသူကို စာဆိုခိုင္းမိေသာ စာခ်ဆရာ ႏွင့္ တပည့္သံဃာမ်ား မ်ားစြာအခက္အခဲျဖစ္တတ္၏။ စာဆိုရဟန္းကို စာလိုက္သံဃာမ်ား၏ ၿငိဳျငင္မႈကိုခံရတတ္၏။ စာဆိုပုပၸိဳလ္သည္ ႂကြားဝါတတ္ေသာ ရဟန္းျဖစ္လွ်င္လည္း ဆရာအတြက္ လြန္စြာအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ စာဆိုရဟန္းကို ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ စာခ်ဆရာႏွင့္ စာလိုက္သံဃာမ်ားအၾကား ေပါင္းကူးသဖြယ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူကို ေလးနက္စြာဂ႐ုျပဳေရြးရ၏။ စာခ်ဆရာက ေမးခြန္းမ်ားေမး လွ်င္ စာဆိုသူသည္ မဆိုင္းမတြေျဖဆိုႏိုင္ရန္ စာကို ပိုမို၍ဂ႐ုစိုက္ရေလ၏။ တဖန္ စာခ်ဆရာ မ်ားက စာလိုက္မွန္ စာတက္မွန္ေသာ ရဟန္းကို ဆိုဝါေပးၾက၏။

အထက္ပါဂုဏ္အဂၤါအရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုလံုေလာက္သျဖင့္ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ေရဝတ သည္ စာခ်ဆရာႏွင့္ စာလိုက္သံဃာမ်ား ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေက်နပ္မႈရေအာင္ စာဆို ႏိုင္စြမ္းရွိခဲ့သူ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့၏။

ဤသို႕လွ်င္ ရဟန္း(၃)-ဝါ ရခ်ိန္တြင္ ပထမလတ္တန္းကို လြယ္ကူစြာ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့၏။ ထိုမွတဖန္ မႏၱေလးၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ ့၍ ေရႊေရးေဆာင္တိုက္ ဆရာေတာ္ဦးၾကည္ႏွင့္ ဦးပဏၰဝ တို႔ထံတြင္လည္းေကာင္း၊ ဘံုေက်ာ္တိုက္ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ထံ၌လည္းေကာင္း၊ ဘုရား ႀကီးတိုက္ဆရာေတာ္ဦးနာရဒႏွင့္ ဟံသာဝတီဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵာသဘတို႔ထံ၌လည္းေကာင္း ပဋိကတ္က်မ္းစာ ေန႔ဝါ ညဝါမ်ားကို အမ်ားဆံုး ထပ္မံသင္ယူခဲ့ျပန္ေလသည္။ အမရပူရေတာင္ၿမိဳ႕၌ ညဝါယမိုက္က်မ္းႏွင့္ ပ႒ာန္းက်မ္းတို႔ကို သင္ယူခဲ့ၿပီး သိကၡာ (၆)-ဝါ ရေသာအခါ အစိုးရ ပထမျပန္စာေမးပြဲ၌ ပထမႀကီးတန္းကို ရည္မွန္းသည္ထက္လြယ္ကူစြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။

Friday, March 6, 2009

မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း (၂)

သာမေဏဘဝသို႔ေရာက္ျခင္း

ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာေလးသည္ (၁၂) ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မိဘမ်ားက သားဦးရတနာကို အဗ်ားအထက္စု ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးကလ်ာဏထံတြင္ မဂၤလာပဗၺဇၨဘိေသကျဖင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသနာအတြင္း ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းမႈ ေကာင္းစြာျပဳၿပီးလွ်င္ ဆရာ့ေတာ္ထံ အပ္ႏွံၿပီးေနာက္ တပည့္ျဖစ္ေသာ ရွင္သာမေဏငယ္ “ေမာင္ေရႊဘ” ကို ဗုဒၶဟူး သားျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေန႔သင့္နံသင့္ “ရွင္ေရဝတ” ဟုဘြဲ႕အမည္ သတ္မွတ္ေပးအပ္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏မိဘမ်ားသည္ ပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင့္ လိုေလေသးမရွိေအာင္ လွဴဒါန္းေစာင့္ေရွာက္လွ်က္ ခ်ီးေျမႇာက္ၾက၏။ ဆရာေတာ္သည္ အလြန္အားနာတတ္၏၊ အေနေအးကာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လည္း ေနတတ္၏။ မိဘမ်ားကိုလည္း မပူပန္ေစတတ္ပါ။


သာမေဏအျဖစ္သို႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ေျခရင္း၌ ေလာကီတန္းပညာ (၄)တန္း ေအာင္ၿပီး လက္ေထာက္ဆရာျပဳလုပ္ကာ (၂)-ဝါ တိတိ ဆရာသမားကို အကူအညီေပး၍ ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။ ရွင္ေရဝတသည္ (၁၄) ႏွစ္သား သာမေဏအရြယ္တြင္ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕ အနီး မရမ္းခ်ိဳေက်ာင္းတြင္ ပညာဆက္လက္သင္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ အင္းဝ ေတာင္ေက်ာင္း ပထမေက်ာ္ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅႏွင့္ ဦးဣႏၵဝံသတို႔ထံ၌ သဒၵါသၿဂႋဳလ္ မွစ၍ ေန႔ဝါ၊ ညဝါ သင္႐ိုးႀကီးေအာက္စာမ်ားကို ကုန္စင္တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူခဲ့၏။ (၁၆) ႏွစ္သား ကိုရင္ဘဝျဖင့္ အစိုးရပါဠိ ပထမျပန္ စာေမးပြဲ ပထမ ငယ္တန္းကို ေအာင္ျမင္ ခဲ့ၿပီး၊ အထက္က်မ္းစာႀကီးမ်ားကို သင္ယူခဲ့ေလသည္။ သာမေဏ (၄)-ဝါ အရ၊ အသက္ (၁၆) ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အစိုးရပါ႒ိ ပထမျပန္စာေမးပြဲ၌ ပထမငယ္တန္းကို အလြယ္ တကူ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အထက္က်မ္းႀကီးမ်ားကို အထူးႀကိဳးစား သင္ယူခဲ့ေလသည္။ ဤသို႔ ပညာရွာမွီးေနရင္း ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္သျဖင့္ ရဟန္းခံရမည့္အခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။

ျမင့္ျမတ္ေသာရဟန္းဘဝသို႔ေရာက္ရွိျခင္း

၁၂၈၅-ခု၊ တေပါင္းလဆန္း (၅)ရက္၊ နံနက္ (၁၀) နာရီအခ်ိန္၌ ဖခမည္းေတာ္ႏွင့္မယ္ေတာ္တို႔ ၏ ပစၥယာႏုဂၢဟကို ခံယူ၍ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕၊ အဗ်ားအလယ္စံုရြာ၊ ေရသိမ္၌ ခရမ္းခ်ိဳဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကို ဥပဇၩာယ္ဆရာျပဳ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့၏။ ဆရာေတာ္သည္ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕ ေတာရႀကီး ေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္ဦးအရိယဝံသႀကီးမႈး၍ ကာရကသံဃာေျမာက္ျမားစြာတို႔ျဖင့္ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ ေရသိမ္၌ သိမ္ထပ္မဂၤလာျပဳခဲ့၏။

Wednesday, March 4, 2009

မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း (၁)

ေက်းဇူးရွင္ မူလ ကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၱေရဝတ၏ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း

ဆရာေတာ္ျဖစ္မည့္ သားေကာင္းရတနာသည္ ၁၂၆၅-ခုႏွစ္၊ နယုန္လဆန္း ဝန္းက်င္တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီး “ေဒၚစိမ္းရင္” ၏ ဝမ္းၾကာတိုက္၌ ပဋိသေႏၶစြဲခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ မယ္ေတာ္တြင္ ထူးထူးျခားျခား အိမ္မက္တစ္ခု ျမင္မက္ေလသည္။ အိမ္မက္မွာ အလြန္ေမႊးႀကိဳင္၍ ျပည့္ဝ အရသာရွိလွေသာ ငွက္ေပ်ာသီးႀကီး တစ္လံုးကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အလြန္ဝမ္းေျမာက္စြာ ကုန္ေအာင္ စားလိုက္ရသည္ဟုျမင္မက္ေလသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ “ကသစ္ဝိုင္” ဟု ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ သီလ၊ ဥမာဓိ၊ ပညာစေသာ၊ အက်င့္တရားတို ့ႏွင့္ ျပည့္စံုပါေသာ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ပဲခူးခ႐ိုင္၊ ေဝါၿမိဳ႕နယ္၊ အဗ်ားအလယ္စုရြာ၌ ၁၂၆၅-ခု၊ ေဖဂၢဳဏီ နကၡတ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ တေပါင္းလဆန္း (၁၀) ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ေန႔ (၁၂) နာရီအခ်ိန္ တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္ဟု မယ္ေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ေျပာျပခဲ့ပါသည္။

ထူးျခားေသာ အတိတ္နိမိတ္

ကသစ္ဝိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာမည့္ အာဇာနည္ေလာင္းလ်ာ သားေကာင္းရတနာကေလးကို ဖြားျမင္ခါနီးတြင္ ထူးျခားေသာအတိတ္နိမိတ္မ်ားမွာ
  • အိမ္၏ ေရွ႕၊ ေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ တခြင္ပတ္ဝန္းက်င္၌ က်ီးမ်ားၿပိဳျခင္း၊
  • (၁၀) ရက္ခန္႔က ရွာမေတြ႕ေသာ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ၿခံေပါက္ကြ်ဲႀကီးတစ္ေကာင္သည္ သူငယ္ေလး ေမြးဖြားခ်ိန္၌ အလိုလို အိမ္ၿခံသို႔ ျပန္ေရာက္လာျခင္း၊
  • ရပ္ရြာတြင္းမွာလည္း ဆူညံနိမိတ္၊ အရိပ္မျမင္၊ တခဏမွ် ၿငိမ္သက္ အလြန္ပင္ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္း၊
  • အလြန္ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ရနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ ့ျခင္း
စေသာထူးျခားသည့္ အတိတ္နိမိတ္ ေတြ ့ရွိရေလေသာေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက၊ ဤသူငယ္ကေလးသည္ သာမညမဟုတ္ ေနာင္ေသာအခါ သာသနာမွာ ဩဇာအာဏာ ေတဇာႀကီးမား အလြန္ေက်ာ္ၾကားမည့္ သာသနာ့က်က္သေရေဆာင္ အရွင္တစ္ပါး ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိမိတ္ ဩဘာ စကားေျပာၾကားၾကကုန္သည္။

ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္ႏွင့္ ေမြးခ်င္းမ်ား

ခမည္းေတာ္သည္ ေရွးကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးသန္သည့္ “ဦးဘိုကံ” ႏွင့္ စိတ္သေဘာျဖဴစင္သည့္ ပူပင္ေသာက ကင္း၍ ေအးခ်မ္းေသာ႐ုပ္ရည္ရွိေသာ မယ္ေတာ္ “ေဒၚစိမ္းရင္” တို႔ ျဖစ္ၾကပါ သည္။ ခမည္းေတာ္၊ မယ္ေတာ္ တို႔၏သားသမီး (၁၀)ေယာက္တို႔တြင္ သားဦးရတနာႀကီးျဖစ္ ၍ ေနာင္အခါ သာသနာမွာ ေနလအသြင္ အလြန္ထင္ရွား၍ သာသနာ့အာဇာနည္ျဖစ္မည့္ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာကေလးတစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဆရာေတာ္တြင္ ေမြးခ်င္း (၁၀)ေယာက္ရွိၿပီး၊ (၂)ေယာက္မွာ အမည္မမွည့္ခင္ ငယ္စဥ္ကပင္ ဆံုးသြားၾက၏။ က်န္ (၈)ဦးမွာ ၁-ဆရာေတာ္၊ ၂-ဦးဘိုးခ်စ္၊ ၃-မႀကီး၊ ၄-မသိန္းညႊန္႔၊ ၅-ကိုေမာင္ခင္၊ ၆-မတင္၊ ၇-မဧက်င္၊ ၈-မေအး တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္တြင္ မႀကီးႏွင့္ မတင္ ႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့၏။

ငယ္စဥ္ဘဝ

ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ သူငယ္ေလးသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကပင္ ေရာဂါ ေဝဒနာကင္းၿပီး ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း ညစ္ေၾကးကင္းလွ်က္ ေရႊေရာင္အဆင္းကဲ့သို႔ ဝါဝင္းေသာ ကိုယ္ေရ ကိုယ္သား ရွိသည္ျဖစ္၍ မိဘ၊ ဘိုးဘြားမ်ားက ထိုသူငယ္ေလးအား ငယ္အမည္ကို “ေမာင္ေရႊဘ” မွည့္ေခၚၾက ေလသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသားခ်င္းမ်ားသာမက ရပ္သူရြာသားမ်ား ကပါ လြန္စြာခ်စ္ခင္ၾကေလသည္။

ဆရာေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ အေနေအးခ်မ္းလွ်က္ စိတ္ရင္းအလြန္ျဖဴစင္သည့္ သူငယ္ျဖစ္ သျဖင့္ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ ႏိုင္ထက္ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းလိုေသာ စိတ္မရွိ၊ တစ္ပါး သူကိုလည္း စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လည္း မည္သူ႔ကိုမွ်မလုပ္ေပ။ ထူးျခားသည္မွာ ဟုတ္မွန္ရာကို မေၾကာက္ မရြံ႕ေနာက္မတြန္႔စြာျဖင့္ မွန္ကန္႐ိုးသားစြာေျပာဆိုတတ္ေသာ အေလ့တစ္ခုရွိ၏။

သူငယ္တို႔ သဘာဝအရပ္ထဲ၌ ကေလးမ်ားစု၍ကစားရာတြင္လည္း ေမာင္ေရႊဘသည္ ဘုန္းႀကီး အျဖစ္ျဖင့္ ပါဝင္ကစားတတ္၏။ အျပစ္ျပဳလုပ္မိမွာကိုပင္ အလြန္စိုးေၾကာက္ေတာ္မူ၏။ မယ္ေတာ္မွလည္း တစ္စံုတစ္ခု ဆံုးမလိုလွ်င္ ငရဲႀကီး ငရဲႀကီးဟုဆို၍ တားျမစ္လွ်င္ ထိုအမႈကို ဘယ္ေတာ့မွမျပဳေတာ့ပါ။

ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ တည္ၿငိမ္ေသာ ဣေႁႏၵရွိသည့္အျပင္ ႐ူပသမၸတိၲ ႏွင့္ျပည့္စံု၍ အကုသိုလ္မႈအျပစ္ျဖစ္မွာ လြန္စြာစက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာ ေၾကာက္တတ္ေလသည္။ မိဘမ်ားကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မပူဆာတတ္၊ ငယ္စဥ္က ဖ်ားနာျခင္း ကင္းလွ်က္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖင့္သာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့၏။


ပညာစတင္သင္ၾကားျခင္း

အသက္ (၈) ႏွစ္ခန္႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ ပညာသင္ၾကားခ်ိန္တြင္ ေလာကီ၊ ေလာကုတၲရာ ပညာအရပ္ရပ္တို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ အဗ်ားအထက္စုေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဦးကလ်ာဏထံတြင္ စတင္ပညာသင္ၾကားခဲ့၏။

အဗ်ားအထက္စုေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဦးကလ်ာဏသည္ ေလာကုတၲရာက်မ္းစာ ဗဟုသုတႏွင့္ ေလာကီဂဏန္းအတတ္ကို ကြ်မ္းက်င္စြာတတ္ေျမာက္ေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္၏ တပည့္မ်ားမွာ တိုက္စာေရးမွစ၍ ၿမိဳ႕ပိုင္၊ ၿမိဳ႕အုပ္ျဖစ္သြားသူမ်ားလည္းရွိၾက၏။

ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာေလးသည္ ထက္ျမက္ေသာ ၪဏ္ပါရမီအခံရွိၿပီးသူျဖစ္၍ အတြက္အခ်က္ ဂဏန္းပညာ အတတ္ကို ကြ်မ္းက်င္စြာတတ္ေျမာက္၏။ အထူးသျဖင့္ ေျမတိုင္းစာေရးအတတ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ တတ္ေျမာက္၏။ သို႔ေသာ ေလာကီပညာရပ္မ်ားကို စိတ္ပါဝင္စားျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ေလာကုတၲရာစာေပျဖစ္ေသာ သၿဂႋဳလ္က်မ္းမ်ားကို အထူးႀကိဳးစား၍ သင္ၾကားခဲ့ပါ၏။

ေယာဂီမ်ားလိုက္နာရန္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား

ကသစ္ဝိုင္ဓမၼရိပ္သာႀကီး၏
တရားဝင္ေရာက္မည့္ ေယာဂီမ်ားလိုက္နာက်င့္သံုးရမည့္
စည္းကမ္းခ်က္မ်ား



၁. ဤတရားဌာနမွ ခ်မွတ္ေပးထားေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာက်င့္သံုးပါမည္ဟု၊ ဝန္ခံေသာ သူကိုသာလွ်င္ တရားဝင္ေယာဂီအျဖစ္ လက္ခံပါမည္။

၂. တရားဌာနတြင္ ေနသမွ်ရက္အတြင္း၌၊ အခ်ိန္ျပည့္အားထုတ္ႏိုင္သူျဖစ္ရမည္။

၃. တရားအားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီမ်ားသည္ အေၾကာင္းထူးမရွိဘဲ အျပင္လူမ်ားႏွင့္ လံုးဝေတြ႕ဆံုခြင့္မရွိပါ၊ ေယာဂီ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ တိုက္တြန္းစကားကိုသာ နားေထာင္ၾကရပါမည္။ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ မသြားရပါ။

၄. တရားဝင္ေသာေယာဂီမ်ားသည္ အျပင္လူမ်ားႏွင့္ ခြဲျခားသိေစရန္ ေယာဂီတဘက္ကိုအျမဲတမ္း သိုင္းျခံဳ၍ ထားရပါမည္။

၅. တရားအားထုတ္ရန္ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္တို႔၌အိပ္ေနျခင္း၊ စကားေျပာေနျခင္း၊ အစာစားျခင္း၊ ေရခ်ိဳး အဝတ္ေလ်ာ္ျခင္း စေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို လံုးဝမျပဳလုပ္ရပါ၊ အထူးေရွာင္ၾကဥ္ၾကရပါမည္။

၆. ဤတရားဌာနမွ ၫႊန္ၾကားထားေသာ ကမၼ႒ာန္းတရားကိုသာ ယံုၾကည္ေလးစားစြာျဖင့္ ပြားမ်ားအားထုတ္ ရပါမည္။ အျခားေသာ ကမၼ႒ာန္းကို ကူးေျပာင္းအားထုတ္ျခင္း၊ စာဖတ္ေနျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္းတရားေဟာျခင္း၊ သင္တန္းေပးျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုး ေမတၱာပို႔ ပုတီးစိပ္ျခင္း စသည္မ်ားမျပဳလုပ္ရပါ။

၇. တရားအားထုတ္လိုေသာ ေယာဂီသည္ ႐ူးသြပ္ေနသူ၊ အနာႀကီးေရာဂါရွိသူ၊ တရားကိုအခ်ိန္ျပည့္ အားမထုတ္ ႏိုင္ေအာင္အိုေသာသူ၊ နာေသာသူတို႔ကို လက္ခံျခင္းမျပဳလုပ္ႏိုင္ပါ။

၈. တရားစစ္ေဆး ျပဳျပင္ေပးရာတြင္ စဥ္းစားေဝဖန္ လုပ္ၾကံျခင္းမပါေစဘဲ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ကိုယ္ေတြ ့ျမင္ေသာ သေဘာကိုသာ ေျပာျပရပါမည္။

၉. တရားအားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီသည္ တရားအားမထုတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းတစံုတရာ ေပၚေပါက္ ခဲ့ေသာ္ နာယကဆရာေတာ္ႏွင့္ အမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားအား အသိေပးအေၾကာင္းၾကားၿပီးမွသာ ျပန္သြားရပါမည္။

၁၀. တရားအားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီသည္ တရားဌာနမွ ေပးေသာတရား၊ ေကြ်းေသာအစား၊ ထားေသာေနရာ အစရွိသည္တို႔၌၊ ျငင္းဆန္ေဝဖန္မႈမျပဳဘဲ တရားရေရးကိုသာေရွး႐ႈေသာသူျဖစ္ျခင္း၊ ေနရာတကာတို႔၌ ေျပာဆို ဆံုးမလြယ္ကူေသာသူ၏ အျဖစ္၌တည္ျခင္း၊ အစရွိေသာ အက်ိဳးမ်ားရာ မ်ားေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ ၌သာ စိတ္ဝယ္ထားလွ်က္ အထက္ေဖၚျပပါ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို စြမ္းႏိုင္သမွ် လိုက္နာက်င့္ေဆာင္အားထုတ္ ႏိုင္ရပါမည္။

ဤသို႔ ဆိုအပ္ခဲ့ၿပီးေသာ အခ်က္ (ဆယ္ခ်က္) တို႔ကို၊ လိုက္နာရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ္ တရားဌာနမွ ထြက္ခြါသြားၿပီးသားျဖစ္ရမည္။


အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕


ကသစ္ဝိုင္ဓမၼရိပ္သာ၊ ေအာင္မင္းေခါင္ကုန္းေျမ၊ ပဲခူးျမိဳ ့။