မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း (၇)

သာသနာျပဳခရီးစတင္ႂကြျခင္း

ဆရာေတာ္ဘုရား သက္ေတာ္ (၄၅) သိကၡာေတာ္(၂၅)ဝါမွစ၍ အျခားၿမိဳ႕ရြာမ်ားသို႔စတင္၍ သာသနာျပဳခရီးႂကြေတာ္မူခဲ့၏။ ပထမဆံုးတရားျပေသာ ၿမိဳ႕မ်ားမွာ ဥကၠံ၊ မင္းရြာ၊ ကဝ၊ ဘုရားပ်ိဳႏွင့္ ဘုရားႀကီးတို႔ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားထံသို႔ တရားျပရန္ ပင့္ဖိတ္မႈေၾကာင့္ ႂကြေရာက္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားမွာ ခရမ္း၊ သံုးခြ၊ ပဲႏြယ္ကုန္း၊ ရန္ကုန္၊ ပဲခူး၊ သနပ္ပင္၊ မင္းရြာ၊ ေဝါ၊ ေရႊက်င္၊ ေညာင္ေလးပင္၊ ေက်ာက္တံခါး၊ ေက်ာက္ႀကီး၊ ပိန္းဇလုပ္၊ ေတာင္ငူ၊ သာဝတိၳၿမိဳ႕၊ စစ္ေတာင္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ က်ိဳက္ထို၊ ၿမိတ္၊ ဘုရားပ်ိဳရြာ၊ ေရႊေပါက္ပင္ရြာ၊ သရပ္ကုန္းရြာ၊ အုန္းႏွဲရြာ၊ တံတားရြာ၊ ဆယ္ရြာ၊ ျမစ္က်ိဳးရြာ၊ ေညာင္ခါးရွည္ရြာ၊ ပန္းညိဳရြာ၊ အုပ္ဖိုရြာ၊ ထိန္တပင္ရြာ၊ ဖိုးစပါယ္ရြာ၊ ပါတူကုန္းရြာ စသည္တို႔ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လံုး ေန႔ညဥ့္မျပတ္ ဝိပႆနာဓူရ တရားျပလုပ္ငန္းကို အားႀကိဳးမာန္တတ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့၏။ တရားျပလုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ရန္ တရားရိပ္သာဌာနမ်ားကို ႂကြေရာက္ရာတြင္ မထင္မရွားသာမန္ပုဂိၢဳလ္ကဲ့သို႔သာ သြားလာေလ့ရွိသည္။ ေက်ာ္ေစာမႈကို စိုးရြံ႕ေတာ္မူ၏၊ “မဟာ ပုေညာ မဟာဒုေကၡာ” ဟူ၍ မိန္႔ဆိုတတ္မူ၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ နယ္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္တရားျပသဆံုးမခ်ိန္ပိုမ်ား၍ ဆရာေတာ္၏ ကသစ္ဝိုင္ ဝိပႆနာလုပ္ငန္းစဥ္တရားမ်ားသည္ နယ္သူနယ္သားမ်ား နားလည္လြယ္ေစရန္ အထူးအဓိကထားေတာ္မူ၏။ စာခ်သံဃာဘဝတြင္ နယ္သို႔ျပန္၍ သာသနာျပဳ၏။ ပဋိပတိၲလုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္ သာသနာျပဳရာတြင္လည္း ေတာသူေတာင္သားမ်ား၊ ေက်းလက္ေဒသမ်ားသို႔သာ ဦးတည္လွ်က္ သာသနာျပဳေတာ္မူခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ သာသနာျပဳရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားသည္ ေလးနက္၏ မ်ားစြာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ္မူ၏၊ အေျမႇာ္အျမင္ရွိ၏၊ ေမတၲာ ေစတနာမ်ားမ်ားျဖင့္ စြမ္းႏိုင္သမွ် သာသနာျပဳခဲ့ေတာ္မူ၏။ အလြန္ပင္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းလွ၏။


ကိုယ္က်ိဳးမငွဲ႔ေသာ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္

ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ေျခဆစ္နာဒူးနာေသာ မထႏိုင္ေအာင္ ေဝဒနာျပင္းထန္ေနခ်ိန္၌ ေညာင္ ေလးပင္တရားပတ္ဖြင့္ခ်ိန္ျဖစ္၏။ တပည့္အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အလြန္အားထားရသည့္ မုကၡမူ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးအာစိဏၰႏွင့္ တပည့္ငယ္မ်ားကို ေစလႊတ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ သည္ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးျမတ္ေက်ာ္ႏွင့္အတူ ေညာင္ေလးပင္သို႔ႂကြေရာက္၍ ပလႅင္ေပၚသို႔ မတက္ႏိုင္ ေသာ္လည္း တည္းေက်ာင္း၌ပင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွ သီတင္းသံုးရင္း အားပါးတရ တရားဓမၼမ်ားကို ေဟာၾကားေပးခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ တရားနိဂံုးဆံုးတိုင္း (ေမတၲာ ေစတနာမ်ားမ်ားျဖင့္ ေဟာၾကားလိုက္ရေသာ တရားေတာ္မ်ားကို) ဟူ၍ အျမဲပင္မိန္႔ဆိုကာ ေစတနာထက္သန္စြာျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူေလ့ရွိ၏။ အထူးသျဖင့္ ဆရာေတာ္တြင္ ေသြးတိုး၊ အဆစ္နာက်င္ျခင္း၊ လိပ္ေခါင္းေရာဂါမ်ားသည္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္အထိ ႏွိပ္စက္မႈကို ပဓာန မထားဘဲ သည္းခံ၍ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းကို ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ဘုရား သည္ ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းတရားမ်ားႏွင့္ ႏွလံုးသြင္းကာ ျပင္းထန္ေသာ ေဝဒနာမ်ားကို သည္းခံႏိုင္ ၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ မည္သည့္ကိစၥမွာမဆို သည္းခံမႈကိုသာ လက္ကိုင္ ထား၏။ သည္းခံမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္ကိစၥကိုမဆို မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ သည္းခံၾက အ႐ံႈးဘက္ကသာေနၾကရန္ အျမဲဆံုးမေတာ္မူေလ့ရွိ၏။ တရားျပ သြားရာေနရာ ေဒသတြင္ ရာသီပူျပင္း၍ ဖုန္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေနရာမ်ားကို လည္း ႂကြေရာက္ရ၏၊ သီတင္းသံုး ေသာေနရာမ်ားရွိ အခက္ခဲမ်ားကို သည္းခံေတာ္မူ၏။ ဆရာေတာ္သည္ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ တို႔ကို တရားႏွလံုးသြင္း၍ သည္းခံ၏၊ သတၲဝါမ်ားအတြက္ ေယာဂီမ်ားအတြက္ သာသနာ အတြက္ မေလ်ာ့ေသာလံု႔လ၊ ဇြဲ၊ ဝီရိယတို႔ႏွင့္ ေမတၲာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ ေစတနာထားကာ ေဆာင္ရြက္ ေတာ္မူခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားမိန္႔ဆိုေလ့ရွိတတ္သည္မွာ
“သာသနာ့အလုပ္ ငါ့အလုပ္၊ သာသနာ့တာဝန္သည္ ငါ့တာဝန္၊ သာသနာ့ကိစၥသည္ ငါ့ကိစၥ၊ သာသနာေတာ္ႏွင့္ စပ္သမွ် လိုတာ ငါ့တာဝန္” ။

မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း (၆)

ပဋိပတိၲကာလ

ဆရာေတာ္စတင္ တရားျပခ်ိန္တြင္ အသံခ်ဲ႕ စက္မပါ ေနပူပူ၌ ကိုယ္ေတာ္တရားေဟာရ၏။ ေန႔စဥ္ မနက္ပိုင္းတြင္ (၂)နာရီေက်ာ္တရားေဟာရ၏။ တဖန္ ညေနပိုင္းတြင္ (၃)နာရီေက်ာ္
ေဟာရျပန္၏။ ေန႔လည္ၾကားခ်ိန္ႏွင့္ ညပိုင္းတို႔တြင္ ေယာဂီမ်ားလွ်င္ မ်ားသလို ကိုယ္တိုင္ တရားစစ္ရ၏။ တစ္ေန႔ႏွင့္မၿပီးျပတ္ေသာအခါလည္းရွိ၏။ အကူတပည့္မ်ား မရွိေသးသျဖင့္ တစ္ပါးတည္းပင္ ကိစၥအားလံုးကိုေဆာင္ရြက္ရေလ၏။

ထိုအခ်ိန္က ကသစ္ဝိုင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၏ အေျခအေန

ေက်ာင္းဝိုင္းသည္ ခန္႔မွန္းေျခတစ္ဧကမွ်က်ယ္ဝန္း၍ အေဆာက္အဦးမ်ားမွာ ေလးပင္သစ္သား ေက်ာင္းႏွစ္လံုး၊ အိုမင္းလွေသာ ဓမၼာ႐ံု၊ ဗံုးမွန္၍ပ်က္စီးေနေသာ သိမ္အေဆာက္အဦးပ်က္ေလး တစ္လံုးႏွင့္ သံုးပင္ပတ္လည္ သက္ငယ္မိုးထားေသာ ဆြမ္းစားဇရပ္ေလးတစ္လံုးသာရွိ၏။ ဆြမ္းစားဇရပ္ေလးသည္ ေက်ာင္းရွိသံဃာမ်ားႏွင့္ပင္ ျပည့္ေန၏။ တရားဝင္ေသာေယာဂီမ်ားအတြက္ ထမင္းဟင္းမေကြ်းေမြးေလာက္သည့္အျပင္ ေနထိုင္ရန္ေက်ာင္း အျဖစ္ သိမ္ႏွင့္ဓမၼာ႐ံုပ်က္မ်ား သာရွိ၏။ ေနရာမရေသာ ေယာဂီမ်ားသည္ ေျမႀကီးမ်ားေပၚ၌ ကန္႔လန္႔ကာမ်ား ကာ၍ ခ်ိဳ႕တဲ့ စြာေနထိုင္ၾကရ၏။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အထြက္တရားေဟာ မည့္ေန႔ညေနခ်ိန္တြင္ တရားနာ လာၾကေသာ ေယာဂီပရိသတ္ႏွင့္ လူပရိသတ္တို႔သည္ျပည့္ႏွက္ စည္ကားလာ၏။

သာသနာျပဳရဟန္းဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား

ထိုအေရးကို ဆရာေတာ္၏ ရဟန္းဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားျဖစ္ေသာ ဘုရားပ်ိဳရြာဇာတိျဖစ္၍ ပဲခူးၿမိဳ႕၊ က်ံဳး႐ိုးတန္းေန ဦးေမာင္ႂကြယ္၊ ေဒၚျမညႊန္႔တို႔က ေစတနာျဖင့္ ေက်ာင္း၏ေျမာက္ ဘက္တြင္ ေသာက္ေရကန္ႀကီးတစ္ခု တူး၍လည္းေကာင္း၊ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကို အသစ္ျပင္ ေဆာက္၍လည္းေကာင္း၊ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလးလံုးကိုပါ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့၏။ ေနာက္ ပိုင္းတြင္ ဒါယကာႀကီး ဦးေမာင္ႂကြယ္ဦးစီးေသာ ဒကာဒကာမမ်ားက ဓမၼာ႐ံုေဟာင္းကို အမ်ား စုေပါင္း၍ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ၾက၏။ ထိုမွတဖန္ အဗ်ားအလယ္စုရြာေန ဦးဘညႊန္႔ႏွင့္ ဇနီး ေဒၚစိန္ညႊန္႔၊ ဦးေရႊေအး၊ ေဒၚေငြရွင္မိသားစုတို႔က ေက်ာင္းဝိုင္းကို အေရွ႕ဘက္သို႔ ခ်ဲ႕ႏိုင္ ရန္ လွဴဒါန္းခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားသီတင္းသံုးရန္အတြက္ ေငြက်ပ္ (၆၈၀ဝ၀)ျဖင့္ ေက်ာင္းတိုက္ ကို ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေသာ ဒါယိကာမသည္ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕ေန မခ်ိဳခ်ိဳျဖစ္၏။ ေစတနာရွင္သည္ ေက်ာင္းတိုက္အျပင္ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္း လိုအပ္ေသာ ပရိေဘာဂမွန္သမွ် အားလံုးကိုပါ လွဴဒါန္းခဲ့၏။ ေစတနာရွင္မခ်ိဳခ်ိဳသည္ ဆရာေတာ္ဘုရားအား သိမ္ထပ္ျခင္းျဖင့္ ရဟန္းအမအျဖစ္ခံယူၿပီး ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း၏။ ထိုသို႔ ေစတနာရွင္မ်ားက လွဴဒါန္းၾကေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္တြင္ (၁၂) ဧက က်ယ္ဝန္းေသာေျမႏွင့္ အေဆာက္အဦးေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ေစာင္းတန္းႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ျဖင့္ ပဋိပတိၲ ဗဟိုဌာန ကသစ္ဝိုင္ကမၼ႒ာန္းတိုက္ႀကီးအျဖစ္ သာသနာ့အလယ္ တြင္ တင့္တယ္စြာထြန္းကားခဲ့ပါ၏။

မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း (၅)

ပဋိယတိၲမွ ပဋိပတိၲသို႔

ဒုတိယကမၻာစစ္ဗုန္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးပ်က္စီးကာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ဆရာရင္းမွာလည္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ေရွးေရွးဘဝကျဖည့္က်င့္ ခဲ့ေသာ ပါရမီအဟုန္တို႔ေၾကာင့္ သပိတ္တစ္လံုး၊ သံုးထည္ေသာသကၤန္းျဖင့္ ဖကၠလိပ္ေက်ာင္း သို႔ မထင္မရွားႂကြေရာက္၍ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေန႔ေရာညေရာပါ ကိုယ္ေတြ႕ဉာဏ္ျမင္ ဆင္ျခင္႐ႈ မွတ္ ဝိပႆနာတရားေတာ္ျမတ္ကို အမွန္တကယ္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မနားမေန ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့၏။ ထိုသို႔ ဖကၠလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ပလိေဗာဓ ကင္းကင္းႏွင့္ တစ္ဝါတြင္းလံုး ဝိပႆနာဓူရ ပဋိပတိၲလုပ္ငန္းမ်ားကို ေက်နပ္ေလာက္ေသာ တရားဓမၼတို႔ကို ရရွိခံစားရခ်ိန္တြင္ သဒၵါတရားတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပြါးလာခဲ့၏။ ထိုသဒၵါတရားမွာ မိမိကိုယ္တိုင္တရား အားထုတ္၍ ရထားေသာ ဝိပႆနာ ကိုယ္ေတြ႕ ဉာဏ္ျမင္ တရားဓမၼတို႔ကို လူအမ်ားတို႔အား အားထုတ္ေစခ်င္ေသာ စိတ္အၾကံျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ တရား၏ အႏွစ္သာရကို ခံစားေစလို၏၊ ၿငိမ္း ေအးေစလို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟင္းေကာင္း (အရသာေကာင္း)တစ္ခုကို စားသံုးရလွ်င္ ကိုယ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာသူမ်ားကို အရင္ဆံုးသတိရသကဲ့သို႔ ကိုယ္တိုင္သိျမင္ခဲ့ၿပီးေသာ တရားဓမၼတို႔ကို မိမိကဲ့သို႔သိျမင္ေစရန္ ေက်းဇူးရွင္ အဘိုးဝမ္းကြဲ ဦးဘိုးျမႏွင့္ မယ္ေတာ္၊ ခမည္းေတာ္တို႔ကို တရားအားထုတ္ေစလိုေသာ သမၼာ ဆႏၵေစတနာတို႔ေၾကာင့္ အဗ်ားအလယ္စုရြာအနီး ကသစ္ဝိုင္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးသို႔ ျပန္ႂကြခဲ့၏။ ထိုခ်ိန္တြင္ ကသစ္ဝိုင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၏ တတိယေျမာက္ ဆရာေတာ္ဦးကု႑လ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးျဖစ္၍ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၌ သံဃာေတာ္မ်ား ကင္းမဲ့ေန ခ်ိန္တြင္ အဘိုးဦးဘိုးျမစေသာ ေက်ာင္းဒါယကာ၊ ဒါယိကာမ အမ်ားတစ္စုတို႔မွ ကသစ္ဝိုင္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၌ပင္ သီတင္းသံုး၍ တရားျပေတာ္မူပါရန္ ပင့္ေလွ်ာက္ၾက၏။ ထိုသို႔ တရား ျပသရင္း တရားအားထုတ္ေသာ ေယာဂီမ်ား အဆက္မျပတ္မ်ားလာရာမွ အစျပဳကာ “ကသစ္ဝိုင္ဆရာေတာ္” ဟု အမည္ျဖင့္ထင္ရွားလာခဲ့ၿပီး ကသစ္ဝိုင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို ဗဟိုျပဳ၍ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ရွိ ေဝေနယ်သတၲဝါအမ်ားတို႔အား တရားျပသေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

တရားေရေအးတိုက္ေကြ်းျခင္း

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တရားနာပရိသတ္မွာလည္း တရားနာေယာဂီမ်ားႏွင့္ သာမန္တရားနာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာမဟုတ္ဘဲ ပဋိပတၲိနည္းကို က်က်နန စီးဝါးတက် က်မ္းဂန္ႏွင့္အညီ မွတ္ယူ လိုၾကေသာ နယဂေဝသီဓမၼာစရိယႏွင့္ ပါရဂူအရွင္ျမတ္မ်ားပင္ နာၾကားကာ၊ ေရးမွတ္ကာျဖင့္ မေပ်ာက္မပ်က္ရေလေအာင္ သိုမွီးသိမ္းဆည္းၾကေပသည္၊ ေဟာေျပာသည့္အခါမွာလည္း ဉာဏ္ေလးသူ စာမတတ္သူမ်ားပင္ နားလည္လြယ္ေအာင္ေဟာေျပာႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ျပင္ အခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ား၌ လကၤာမ်ား စီကံုးရြတ္ဆိုလွ်က္ “ရေအာင္ လုပ္ၾက၊ ရေအာင္ လုပ္ထားၾက” လို႔လည္း မၾကာမၾကာမွာေတာ္မူေလ့ရွိေပသည္၊ ေလးေလးႏွင့္ မွန္မွန္တည္ျငိမ္စြာ ေဟာေျပာ ေတာ္မူသျဖင့္ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ ေဆာင္ထားလို ေရးမွတ္လိုၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အဖိုး တန္၍ ရႏိုင္ခဲ့ေသာ လာဘ္ႀကီးတစ္ခုပင္ ျဖစ္ျပန္ေတာ့သည္၊ အေရးႀကီးေသာေနရာမ်ား၌ ပါ႒ိေတာ္ အ႒ကထာႏွင့္ ဆိုင္ရာဋီကာမ်ား ကိုးကားလွ်က္ နာၾကားသူတို႔၏ႏွလံုးထဲမွာ စြဲျမဲ သြားေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။ ဆယ္ရက္စဥ္တရားပတ္ ေဟာေျပာျပသရာ၌ သတိပ႒ာန္ တရား (၄)ပါးလံုး ပါဝင္ေသာ္လည္း ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ ဓာတုမနသီကာရပဗၺ ဝိပႆနာယာနိကလမ္းျဖင့္ နံနက္ႏွင့္ ညပိုင္းတို႔တြင္ အလုပ္ေပးတရား၊ ဉာဏ္စဥ္တရားတို႔ကို တိက်ရွင္းလင္း သေဘာေပါက္နားလည္လြယ္ေအာင္ ညႊန္ျပဆံုးမေတာ္မူခဲ့၏။ သင္သိဝိပႆနာခဏ္း(အားထုတ္ပံုအားထုတ္နည္း)တြင္ တရားအားထုတ္ရာ၌ အခက္ အခဲမရွိ သဒၵါတရားတက္လာေစရန္ ေဟာၾကားထားေတာ္မူ၏။ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ က်မ္းဂန္ေထြထူး၊ သင္ဘူး၊ မသင္ဘူးၾကေသာ သဒၶါ ပသႏၷ သမၼာဆႏၵ စိတ္ေကာင္း စိတ္ျမတ္ ရွိၾကသူ ရဟန္းရွင္လူ အမ်ားျပည္သူတို႔အား သိမ္ေမြ႕ နက္နဲ သိျမင္ႏိုင္ခဲေသာ ႐ုပ္နာမ္ ဓမၼ သဘာဝ တို႔ကို သိျမင္ႏိုင္ေအာင္ေပၚလြင္ ထင္ရွားေသာ စကားအသံုးအႏႈန္းတို႔ျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္လွ်က္ “ကိုယ္ေတြ႕ဉာဏ္ျမင္ ဝိပႆနာ လုပ္ငန္းစဥ္” တရားမ်ားကို စာေပက်မ္းဂန္တတ္သူက တျခား၊ သေဘာ အဟုတ္အမွန္ေတြကို စာေပက်မ္းဂန္ တတ္သူက တစ္ျဖာ၊ ကိစၥၿပီးေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္သူက တစ္နည္း၊ အသီးသီးကြဲျပား ေအာင္ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိဆိုတဲ့အယုတ္တရားေတြကို လက္ေတြ႕ျဖဳတ္ပံု၊ ဖ်က္ပံု တို႔ ႏွင့္တကြ ပညတ္သိ၊ ပရမတ္သိ၊ အမွန္သိပံုေတြကို လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ က်မ္းအျဖာျဖာတို႔ျဖင့္ ဥပမာပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားျပသဆိုဆံုးမေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ နားမလည္သူမ်ား ရွိပါကလည္း တစ္ဦးခ်င္းေခၚ၍ စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္းလိုရင္းကို နားလည္လြယ္ ေအာင္လည္း ေဟာေဖၚညႊန္ျပဆံုးမေပးေတာ္မူခဲ့၏။ တရားအားထုတ္သူေယာဂီမ်ားကို အတိုဆံုးေသာ အခ်ိန္အတြင္း အလြယ္ဆံုးေသာနည္းျဖင့္ နည္းနိႆယအဝ၀တို႔ကို သိရွိနားလည္၍ တရားကို သိရွိၿပီး၊ ျမင္ေစလိုျခင္းသည္ အဓိကလိုရင္းျဖစ္၏။

ဆရာေတာ္ ဦးပဒုမ၏ စ်ာပနဓါတ္ပံုမ်ား

ရရွိထားေသာ ဆရာေတာ္ ဦးပဒုမ ၏ စ်ာပနဓါတ္ပံုမ်ားထဲမွ အခ်ိဳ ့ကို ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အတြက္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ေထ႐ုပၸတၲိအက်ဥ္း (၄)

စာခ်ရဟန္းေတာ္အရွင္ေရဝတ

ဤသို႔ ပါ႒ိေတာ္၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာ မွစ၍ ပိဋကတ္က်မ္းစာမ်ားကို ေက်နပ္အားရစြာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ၿပီျဖစ္၍ စာခ်ျခင္း၊ စာသင္ၾကားေပးျခင္း အလုပ္ျဖင့္ သိကၡာ (၇)-ဝါအရတြင္ ေဝါၿမိဳ႕အနီး က်ံဳတူေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၌ (၃)ႏွစ္တိုင္တိုင္ (၇-ဝါ မွ ၁၀-ဝါ) စာပို႔ခ်ျပန္၏။ က်ံဳတူေက်ာင္းတိုက္ႀကီးသည္ စာသင္သား (၆၀)ခန္႔ တို႔ျဖင့္ ေန႔ည မျပတ္ စာသင္သားသံဃာတို႔၏ ရြတ္ဖတ္သရဇၩယ္သံတို႔ျဖင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ဆရာေတာ္သည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ပဲခူးတိုင္း၊ ေဝါၿမိဳ႕ က်ံဳတူစာသင္တိုက္တြင္ စာပို႔ခ်ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ ရာေထာင္မက မ်ားျပားလွေသာ စာတတ္အေက်ာ္အေမာ္မ်ား၍အထူးလိုအပ္ဖြယ္ မရွိသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ဇာတိစာသင္တိုက္ကို အားေပး လိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိဘႏွင့္ ဆရာသမားမ်ားကို အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ျခင္းျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေစလိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ရဟန္းေတာ္ ဦးေရဝတသည္ စာသင္သားတို႔၏ အထူး႐ိုေသေလးစားအားထားျခင္းကို ခံရ၏။ သံုးႏွစ္တိုင္တိုင္ ေက်းဇူးရွင္ က်ံဳတူဆရာေတာ္ႀကီးကို ကူညီကာ စာပို႔ခ်ျခင္းျဖင့္ သာသနာ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ ျပည္ၿမိဳ႕၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္၌ (၂)ႏွစ္ စာပို႔ခ်ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ (၁၂)-ဝါ အရတြင္ အဗ်ားအထက္စုရြာ မူလဥပဇၩယ္ဆရာ ဆရာေတာ္ဦးကလ်ာဏသည္ အသက္သိကၡာ အေတာ္ႀကီးရင့္လာျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းတိုက္တာဝန္မ်ားႏွင့္ သာသနာဝန္မ်ားကို ယံုၾကည္စိတ္ခ် အားကိုးရေသာ တပည့္ရဟန္းေတာ္ ဦးေရဝတကို ျပည္ၿမိဳ႕မွ ျပန္ေခၚ၍ အထက္စုအဗ်ားရြာ ေက်ာင္းကို အပိုင္အပ္ႏွံၿပီး စာေပပို႔ခ်ခိုင္း၏။ ထိုေက်ာင္းတြင္ (၁၀) ႏွစ္တိုင္တိုင္ (၂၂-ဝါ တိုင္ေအာင္) ေန႔ဝါညဝါမ်ားကို ႀကိဳးစားကာ စာေပပို႔ခ်လွ်က္ သာသနာ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္၏။

စာခ်ပံုမွာနည္းယူစရာ

ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ စာေပပို႔ခ်ရာတြင္ ဥာဏ္ေလးသူကို စိတ္အားမပ်က္ေစရန္ႏွင့္ ဥာဏ္ထက္သူပါ နားလည္လြယ္ေစရန္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အတြက္ရည္ရြယ္၍ စာလိုက္ႏိုင္ရန္၊ စိတ္ဝင္စားႏိုင္ေစရန္ ပို႔ခ်ေတာ္မူေလ့ရွိ၏။ စာသင္သားတို႔ အားငယ္ေစမည့္ ေျခာက္လံုး လွန္႔လံုးမ်ားႏွင့္ ဟိတ္ဟန္သံုးမႈမ်ားကို ေရွာင္ရွားကာ သေဘာမွန္အတိုင္း ႐ိုးသားတည္ျငိမ္စြာ အလြယ္အခက္တို႔ကိုၾကည့္၍ စာသင္သားတို႔ အားတက္မႈရွိေအာင္ ဆြဲေဆာင္ပို႔ခ်ေတာ္မူခဲ့၏။ နည္းလမ္းေပးရာတြင္လည္း ဆရာစားမခ်န္ အိပ္သြန္ဖါေမွာက္ နည္းေပးေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္ စာသင္သားမ်ာကို စာခ်ေနခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္ကို နာမ္စားသံုးရာတြင္ “တပည့္ေတာ္” ဟူ၍သာ ႐ိုးရွင္းယဥ္ေက်းစြာ မိန္႔ေတာ္မူေလ့ရွိ၏။ ဆရာေတာ္သည္ စာေပပို႔ခ်ရာ၌ စာေမးပြဲဆိုင္ရာ စာေပသင္ၾကားပို႔ခ်နည္းကို အဓိကထားေတာ္မမူ ေရွးဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ား သင္ၾကားပို႔ခ်နည္း အတိုင္း ဆိုင္ရာသုတၲန္ဝိနည္း အဘိဓမၼာက်မ္းစာမ်ားကို သင့္သလိုပို႔ခ်ေတာ္မူေလ့ရွိ၏။ သၿဂႋဳလ္၊ သဒၵါ၊ ညဝါ-အေျခစာတို႔ကို စာသင္သားတို႔ တတ္လြယ္ေအာင္ နည္းေပးအလြန္ ေကာင္းေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္၏။

အရွင္တိကၡဥာဏ (ပဋိယတိၲပထမေက်ာ္ႏွင့္ အစိုးရဓမၼာစရိယ-ကသစ္ဝိုင္ဓမၼရိပ္သာ)

၂၈-ဇႏၷဝါရီ-၁၉၆၆ ေရးသားေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ရစနာမ်ား မွ ေကာက္ႏွတ္ခ်က္

ပညာစံုလို႔ ေရႊၿမိဳ႕ကိုေနာ္၊ ရွင္လူအက်ိဳး သည္ပိုးဘို႔ေမွ်ာ္၊

အဗ်ားရြာ၌ ႏွစ္ၿခိဳက္ရႊင္ေပ်ာ္၊ အတုလ ဂုဏျမတ္ဘုန္းေမာ္။

ခုႏွစ္ဝါေျမာက္ လြန္ေရာက္ေသာခါ၊ ဝိပႆနာမ်ား ဝင္စားစိတ္မွာ၊

ေညာင္လြန္႔ေတာရ ႂကြရလို႔သာ၊ နည္းနာမ်ား မွတ္သားခဲ့ေပရွာ။

အစဦးမွ ဒုကၡမ်ားစြာ၊ ေတြ႕ၾကံဳစျမဲ မလြဲခဲ့ပါ၊

ဒုကၡေရွ႕မွ သုချခံကာ၊ တေန႔ေတာ့ ေရာက္ေပါ့ျမန္မၾကာ။

အထက္ပါစာခ်ိဳးသည္ ေက်းဇူးရွင္မူလဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္တြင္ ေရးသား ေတာ္မူခဲ့ေသာ စာျဖစ္၏။ ထိုစာမွာ မွတ္တမ္းအရ ေက်းဇူးရွင္ မူလကသစ္ဝိုင္ ဆရာေတာ္ ဘုရားသည္ စာေပပို႔ခ် ေနခ်ိန္တြင္ပင္ ဝိပႆနာတရားကို စတင္အားထုတ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။