ဒိ႒ိပယ္စြမ္း က်င့္ခန္းကို သင္ပါ၊ သင္လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း သင္သိေလးရသြားပါမယ္၊ ေယာဂီတို႔အေနနဲ႔ သင္သိေလးသိသြားရင္ က်င့္သိေလးဆီကို သြားၾကအံုးစို႔ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ “ဒိ႒ိပယ္စြမ္း က်င့္ခန္းသင္ပါ၊ သင္ခဏ္းလာတိုင္းမဆိုင္းက်င့္ရာ” လို႔ဆိုထားပါတယ္။ သင္ခဏ္းစာလာတိုင္း သင္သိလာတိုင္း မဆိုင္းမတြပဲ ျမန္ျမန္ႀကီး က်င့္လိုက္ပါလို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုမဆိုင္းမတြ က်င့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ က်င့္သိေလးျဖစ္သြားပါတယ္၊ သင္သိ က်င့္သိမွ ကလ်ာဏပုထုဇာတဲ့။
သင္သိ-သက္သက္ဆိုရင္ တဘက္ေတာ့ ေကာင္းရဲ႕၊ တဘက္မွာေတာ့ ကန္းေနေသးတယ္ေနာ္၊ က်င့္သိေလးပါမွ ႏွစ္ခုလံုးေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္ေနာ္။ ဒါမွ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အစစ္တဲ့ေနာ္။
တရားနာရုံနဲ႔သိတာ “ဧကေတာ ကလ်ာဏ” ေဆြးေႏြးရုံနဲ႔ စာၾကည့္ရုံနဲ႔ သိတာကေတာ့ “ဧကေတာ ကလ်ာဏ” တဘက္ေတာ့ ကန္းေနပါတယ္တဲ့၊ တဘက္မွာေတာ့ ေကာင္းေနရဲ႕၊ က်င့္သိဆိုရင္ အတြင္းပါျမင္ေသာေၾကာင့္ အျပင္လဲ ျမင္၊ အတြင္းလည္း ျမင္ပါေသာေၾကာင့္ အျပင္လည္း ျမင္၊ အတြင္းလည္း သိ၊ ႏွစ္ဖက္လံုး ေကာင္းေသာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္လို႔မွတ္ၾကပါေနာ္။
“သင္သိ က်င့္သိမွ ကလ်ာဏပုထုဇာ၊ ႏွစ္မ်ိဳးမသိက အႏၶ-ေခၚသညာ” လို႔ မွတ္ထားၾကေနာ္။
ဝိပႆနာတရားပြါးမ်ားအားထုတ္ၾကပါလွ်င္ ခႏၶာမွာ နာမ္-ရုပ္ကို ျမင္ အငုပ္မွားေလးခုစင္၊ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္။
ကလ်ာဏ-ေကာင္းတဲ့ ပုထုဇဥ္ေခၚတယ္၊ သမုေစၧဒနဲ႔ ဒိ႒ိငုပ္အၾကြင္းမဲ့ မျပဳတ္ေသးရင္ ပုထုဇဥ္လို႔ ေခၚပါတယ္။
သမုေစၧဒနဲ႔ မဂ္က်လို႔ ဒိ႒ိျပဳတ္ခဲ့ရင္ ေသာတာပန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
ယခုခ်ိန္မွာ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆိုေတာ့ တဒဂၤပယ္ထားပါ၊ သမုေစၧဒေတာ့ မရေသးဘူး၊ သူက သမုေစၧဒ မရေသးဘူးေခၚတယ္၊ အျမစ္မျပဳတ္ေသးဘူး၊ အဲဒါ ပုထုဇဥ္လုိ႔ေခၚတယ္ေနာ္။
ကလ်ာဏ-ေကာင္းတယ္ ျမတ္တယ္လို႔ ျမန္မာျပန္ၾကတယ္၊ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္ေကာင္းတဲ့ ျမတ္တဲ့ အလိမၼာစား ပုထုဇဥ္လို႔ေခၚတယ္၊ ေကာင္းပံုေလး သီလရွိေသာေၾကာင့္ အဖ်ား-ကိုယ္ႏႈတ္လည္း ေကာင္းသည္၊ သမာဓိရွိေသာေၾကာင့္ အလယ္-စိတ္ႏွလံုးလည္း ေကာင္းသည္၊ ပညာရွိေသာေၾကာင့္ အရင္း-နာမ္ရုပ္လည္း ေကာင္းသည္။ အစ အလယ္ အဆံုး သံုးပါးလံုးေကာင္းသည္ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ဒီပုဂိၢဳလ္ကို ကလ်ာဏေခၚတယ္ေနာ္၊ သီလဂုဏ္ သမာဓိဂုဏ္ ပညာဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ကလ်ာဏပုထုဇဥ္လို႔ေခၚပါတယ္။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အပါယ္ခြင္မေရာက္ေဝး။ တဆင့္တက္လိုက္ၾကရေအာင္-
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အပါယ္ခြင္မေရာက္ဘူးတဲ့ေနာ္ (အပါယဂါမိက ကမၼာနိ နာမ သကၠာယဒိ႒ိယာ သတိေယဝ ဝိပစၥႏိၲ၊ ေနာ အသတိယာ) ဆိုတဲ့ ဋီကာႀကီးမွာ ပါတဲ့အတိုင္းပါ။
အပါယဂါမိက ကမၼာနိနာမ-အပါယ္သို႔ ပစ္ခ်ႏိုင္သည့္ အကုသိုလ္ကံတို႔ မည္ကုန္သည္၊ သကၠာယဒိ႒ိယာ-အမွားအငုပ္ေလးခုဆိုတဲ့ သကၠာယဒိ႒ိသည္၊ သတိေယဝ-ရွိလွ်င္၊ ဝါ၊ ရွိမွသာလွ်င္၊ ဝိပစၥႏိၲ-အပါယ္က်၏အျဖစ္ျဖင့္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ၾကကုန္၏။ သကၠာယဒိ႒ိယာ-အမွားအငုပ္ေလးခုဆိုတဲ့ သကၠာယဒိ႒ိသည္၊ အသတိယာ-မရွိခဲ့ေသာ္၊ ေနာ ဝိပစၥႏိၲ-အပါယ္က်၏ အျဖစ္ျဖင့္ ဘယ္အခါမွ အက်ိဳးမေပးႏိုင္ၾကကုန္သည္သာလွ်င္သတည္း။
သာဓု သာဓု သာဓု။
ေမး။ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္ဆိုရင္ ဒိ႒ိရွိ-မရွိ။
ေျဖ။ မရွိပါဘုရား။
ေမး။ ဒါျဖင့္ နံပါတ္(၁) ဒိ႒ိျပဳတ္ရင္ နံပါတ္(၂) အကုသိုလ္ ကံေဟာင္း ေၾကြးေဟာင္းေတြ တင္ပါေသးသလား။
ေျဖ။ မတင္ပါဘုရား။
ေမး။ ကံသစ္ ေၾကြးေတြ ဝင္ေသးပါသလား။
ေျဖ။ မဝင္ပါဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္ကံေဟာင္းလည္း မတင္၊ ကံသစ္ ေၾကြးသစ္လည္း မဝင္ရင္ နံပါတ္(၃) အပါယ္က်ေသးပါသလား။
ေျဖ။ မက်ေတာ့ပါဘုရား။
ေမး။ ဘယ့္ေလာက္ အဖိုးတန္သလဲေနာ္၊ အဖိုးတန္ပါရဲ႕လား။
ေျဖ။ တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့၊ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္ အပါယ္ခြင္ မေရာက္ေဝး။ ေဝးေလးတစ္လံုးပါတယ္ေနာ္။ အပါယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေရာက္ႏိုင္တာက ေသာတပန္ျဖစ္သြားမွ မက်တာပါ၊ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္တို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မက်ႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏုိင္ပါ။ အပါယ္က်ဖို႔ ေဝးတယ္လို႔သာ ဆိုႏိုင္ပါတယ္ေနာ္။ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္သည္ ေအာက္တန္း အႏၶပုထုဇဥ္အျဖစ္သို႔ ျပန္မေလ်ာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အပါယ္မက်ႏိုင္ေသးဘူးတဲ့။ အႏၶပုထုဇဥ္အျဖစ္သို႔ ျပန္ေလွ်ာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပါယ္ကို က်ပါလိမ့္မယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အပါယ္ခြင္မေရာက္ေဝးလို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေမး။ ေယာဂီတို႔ ရွင္းပါရဲ႕လား။
ေျဖ။ ရွင္းပါတယ္ဘုရား။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အပါယ္ အေရာက္ေဝးပံုကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေျပာပါအံုးမယ္။ နာမ္-ရုပ္နဲ႔ အတၱဒိ႒ိ ငါနဲ႔ မကဲြေသးပါ။ အတၱဒိ႒ိ မျပဳတ္ေသးဘူးေနာ္။
နာမ္သည္ ငါ၊ ရုပ္သည္ ငါလို႔ နာမ္-ရုပ္ေပၚမွာ ငါငုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေနာ္ အႏၶ။ အကုသိုလ္ကို ဘယ္သူလုပ္ ငါ-ကလုပ္ေနတာေနာ္။
ေမး။ ငါသည္ ဘယ္သူလဲလို႔ အႏၶကိုေမးရင္ နာမ္-ရုပ္ကို လက္ညႈိးမထိုးဘူးလား။
ေျဖ။ ထိုးပါတယ္ဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္လုပ္ေတာ့ ငါ၊ လက္ညႈိးထိုးခံရေသာ နာမ္-ရုပ္ေနာ္။
ေျဖ။ မွန္ပါတယ္ဘုရား။
ေမး။ လုပ္ေသာ ငါ၊ အပါယ္လာခဲ့လို႔ ေခၚရင္ နာမ္-ရုပ္သြားမလား၊ ငါ-သြားမလား။
ေျဖ။ နာမ္-ရုပ္ သြားမွာပါဘုရား။
ၾကည့္ၾကစမ္းပါ၊ ငါ-က လူလည္ပါလား။ နာမ္-ရုပ္ အိမ္ေပၚမွာလည္း ေနတယ္၊ အိမ္ရွင္ နာမ္-ရုပ္ကိုလည္း ထိုးခ်ေသးတယ္ေနာ္။ အရိပ္လည္း ခိုတယ္၊ အခက္လည္း ခ်ိဳးတယ္ဆိုတဲ့ ဥပမာလိုေနာ္။
ေမး။ လုပ္ေတာ့ ငါ၊ အပါယ္က်စရာရွိေတာ့ ဘယ္သူပါလဲ။
ေျဖ။ နာမ္-ရုပ္ပါဘုရား။
ေမး။ အဲဒါက အႏၶ-မသိမႈ၊ လုပ္တဲ့ ငါ-အစား နာမ္ရုပ္က ခံရၿပီဆိုရင္လည္း ေက်နပ္ေနတာပါ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။
ေျဖ။ မွန္ပါဘုရား။
သိလည္း မသိပါဘူး။ သိတာေတာင္ နာမ္-ရုပ္ေလးက ငါ-ေလးကို မင္းမသြားပါနဲ႔ကြယ္၊ သူပဲ အပါယ္ သြားလုိက္ပါမယ္တဲ့။ သေဘာေကာင္းတဲ့ နာမ္-ရုပ္ပါ။
ကဲ ဥပမာေလးနဲ႔ေျပာပါအံုးမယ္။ ဘုရားက အဘ၊ နာမ္-ရုပ္က သားသမီး၊ ေၾသာ္ ငါ့သား နာမ္-ရုပ္...နာမ္-ရုပ္ေလးတို႔သည္ သူေတာ္ေကာင္းအစစ္ေတြပါကြယ္။
သူတစ္ပါးအသက္ကိုလည္း မသတ္ရွာပါဘူး။
သူတစ္ပါးပစၥည္းကိုလည္း ခုိးယူတိုက္ဖ်က္လုယက္ျခင္းလည္း မလုပ္ၾကပါဘူး။
သူတစ္ပါးအိမ္ယာကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလြန္က်ဴးပါဘူး။
သူတစ္ပါးကိုလည္း လိမ္ညာစကား၊ ကုန္းေခ်ာစကားမ်ားလည္း မေျပာၾကပါဘူး။
မူးယစ္ေစေသာ သတိကင္းမဲ့ေစေသာ ေသရည္အရက္မ်ားကိုလည္း မေသာက္ၾကပါဘူး။
ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံလည္း လံုတယ္ေနာ္၊ ငါ့သားသမီး နာမ္-ရုပ္ေလးေတြသည္ သူေတာ္ေကာင္း အစစ္ေလးေတြပါ။ ယခုအခါ အတၱဒိ႒ိဆိုတဲ့ ငါနဲ႔ ေပါင္းလို႔ သာ ပ်က္စီးကုန္ၾကၿပီေနာ္။ အဲဒီမွာ မဂၤသုတ္မွာ ပါတဲ့ အေသဝနာစ ဗာလာနံ၊ ဗာလာနံ မိုက္ၿပီးေတာ့ေနတဲ့ အတၱဒိ႒ိ (ငါ)။ အေသနာဝစ-ဘယ္ေသာအခါကာလမွ မေပါင္းေဖၚ မမီွဝဲရျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးမည္ပါေပတယ္။ နာမ္ရုပ္တို႔ မင္းတို႔ ဒိ႒နဲ႔ မေပါင္းၾကနဲ႔ေနာ္။ ငါနဲ႔မေပါင္းနဲ႔ေနာ္။ နာမ္ရုပ္တို႔သည္ ငါ အတၱဒိ႒ိနဲ႔ေပါင္းတဲ့အခါ အကုသိုလ္လုပ္ေတာ့မယ္။ အကုသိုလ္ လုပ္ရင္ေတာ့ အပါယ္က်ေတာ့မယ္။ ငါနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ အတၱဒိ႒နဲ႔ မေပါင္းပါနဲ႔ေနာ္။
တကယ္အစစ္ကေတာ့ ပရမတ္ ပရမတ္ခ်င္း နာမ္-ရုပ္ပရမတ္ေလးသည္ အတၱဒိ႒ိပရမတ္နဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ေနာ္၊ ဒါျဖင့္ ဘာနဲ႔ေပါင္းရမလဲဆိုရင္ ပ႑ိတာနဥၥ ေသဝနာတဲ့၊ ပညာရွိနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ ပညာရွိဆိုေတာ့ သမၼာဒိ႒ိေပါ့၊ အမွန္ျမင္ ဝိပႆနာေပါ့။ ပူရင္ ပူဒါ သိရင္ သိတာ၊ ေအးရင္ ေအးဒါ သိရင္ သိတာ၊ လႈပ္ရင္ လႈပ္ထာ သိရင္ သိတာ စတဲ့ ဒီလိုျမင္တဲ့ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ေနာ္။
ေမး။ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ ေပါင္းမယ္ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္သည္ အကုသိုလ္ လုပ္မလုပ္။
ေျဖ။ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္မလုပ္ရင္ နာမ္-ရုပ္သည္ အပါယ္က်အံုးမလား။
ေျဖ။ မက်ေတာ့ပါဘုရား။
ဒါကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးကတဆင့္ ေပၚလြင္ေအာင္ ေဟာၾကား ေပးတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ နာမ္-ရုပ္ကေလးနဲ႔ ဒိ႒ိကို ရွင္းထားၾကေနာ္။ မရွင္းရင္ေတာ့ အပါယ္က် ေတာ့မွာပါ။ မိစၧာဒိ႒ိဆိုတဲ့ လူမိုက္ကို ရွင္းၿပီး၊ သမၼာဒိ႒ိဆိုတဲ့ လူလိမၼာနဲ႔ ေပါင္းတာပါ။ တစ္ေပၚ တစ္သိ၊ တစ္ေပၚ တစ္မွတ္၊ တစ္ေပၚ ႏွစ္သိ၊ တစ္ေပၚ ႏွစ္မွတ္ဆိုရင္ အဲဒါသည္ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ ေပါင္းတာပါ။ ရွင္းသြားပါၿပီလား။
ျမင္မယ္ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္နဲ႔ ငါ မေပါင္းေတာ့ရင္ နာမ္-ရုပ္ ငါလို႔ သံုးစု ကဲြသြားပါၿပီေနာ္။
သံုးစုကဲြသြားေတာ့ ေမးပါအံုးမယ္။ သံုးစုကဲြရင္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ျဖစ္ၿပီေနာ္။ ကဲေမးပါအံုးမယ္...
ေမး။ နာမ္-ရုပ္နဲ႔ ငါ ကဲြပါၿပီေနာ္။
ေျဖ။ ကဲြပါတယ္ဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္ ဘယ္သူလုပ္၊ ငါ လုပ္တာေနာ္။ ငါဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္ကို လက္ညိႈးထိုးလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား။
ေျဖ။ မရပါဘုရား။
ေမး။ နာမ္ကို လက္ညိႈးထိုးလို႔ေကာ ရပါ့မလား။
ေျဖ။ မရပါဘုရား။
ေမး။ ရုပ္ကို လက္ညိႈးထိုးလို႔ေကာ ရပါ့မလား။
ေျဖ။ မရပါဘုရား။
ေမး။ ငါသည္ ဘယ္သူလဲလို႔မ်ား ေမးမယ္ဆိုရင္ ငါသည္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။
ေျဖ။ မရွိတာပါဘုရား။
ေမး။ အခုမွ မရွိတာလား၊ အစထဲက မရွိတာလား။
ေျဖ။ အစထဲက မရွိတာပါဘုရား။
အစထဲက မရွိလို႔ပါေနာ္။ သေဘာက်ပါၿပီလား။
ေမး။ ကဲဒါျဖင့္ လုပ္ေသာငါ၊ အပါယ္လာခဲ့ဆိုရင္ ဘယ္သူသြားမလဲ။
ေျဖ။ သြားမယ့္သူမရွိပါဘုရား။
နာမ္-ရုပ္နဲ႔ ငါကဲြၿပီဆိုေသာေၾကာင့္ ငါ-သည္လည္း အစကတည္းက မရွိသည္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သြားစရာမရွိ၊ နာမ္-ရုပ္သည္လည္း သူ မလုပ္သည္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သြားစရာမလို။ အဲဒီအခါမွာ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ယမမင္းႀကီး အျပစ္ဒဏ္ခ်ဖို႔ မ်က္စိလည္သြားတာေပါ့။ ငါ-ကိုဖမ္းရေအာင္လည္း ငါသည္ အိမ္ေျခအိုးေျခမရွိ။ နာမ္-ရုပ္ဖမ္းရေအာင္ နာမ္-ရုပ္က သူမလုပ္ေသာေၾကာင့္ ဖမ္းလို႔မရပါ။ မွတ္ထားၾကေနာ္။ သေဘာက်ပါၿပီလား။
ေမး။ ရွင္းၾကရဲ႕လား။
ေျဖ။ ရွင္းပါတယ္ဘုရား။
နာမ္-ရုပ္က လမ္းစပါ၊ ျဖစ္ပ်က္က လမ္းလယ္ပါ၊ အပ်က္က လမ္းဆံုးပါ၊ နာမ္-ရုပ္အစ ျဖစ္ပ်က္ အလယ္ အပ်က္အဆံုး နိဗၺာန္ဝင္တဲ့ လမ္းစဥ္ လမ္းမႀကီး သံုးတဲ့၊ နိဗၺာန္အစ နာမ္-ရုပ္ကတဲ့ မွတ္ထားၾကေနာ္။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ လမ္းစေတြ႔ၿပီေနာ္၊ လမ္းစေတြ႕ၿပီျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ နာမ္-ရုပ္က သြားရင္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေတာ့မယ္။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ရင္ ဉာဏ္စဥ္တက္၍ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးတဲ့ နိဗၺာန္ႀကီးကို တစ္ခါျမင္ရင္ ေသာတပန္၊ ႏွစ္ခါျမင္ရင္ သကဒါဂါမ္၊ သံုးခါျမင္ရင္ အနာဂါမ္၊ ေလးခါျမင္ရင္ ရဟႏၲာ၊ ဉာဏ္ေတာ္လိုက္၍ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ဘုရားလို႔မွတ္ၾကပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ နာမ္-ရုပ္က ေသာတပန္ျဖစ္ေအာင္၊ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ေအာင္၊ အနာဂါမ္ျဖစ္ေအာင္၊ ရဟႏၲာျဖစ္ေအာင္ ပို႔ေပးေတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္တြင္း နာမ္-ရုပ္ျမင္ရတာသည္ အလြန္ျမတ္တယ္လို႔မွတ္ၾကပါ။
ဒါေၾကာင့္ “ဒိ႒ိပယ္စြမ္း က်င့္ခန္းသင္ပါ၊ သင္ခဏ္းလာတိုင္းမဆိုင္းက်င့္ရာ” လို႔ဆိုထားပါတယ္။ သင္ခဏ္းစာလာတိုင္း သင္သိလာတိုင္း မဆိုင္းမတြပဲ ျမန္ျမန္ႀကီး က်င့္လိုက္ပါလို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုမဆိုင္းမတြ က်င့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ က်င့္သိေလးျဖစ္သြားပါတယ္၊ သင္သိ က်င့္သိမွ ကလ်ာဏပုထုဇာတဲ့။
သင္သိ-သက္သက္ဆိုရင္ တဘက္ေတာ့ ေကာင္းရဲ႕၊ တဘက္မွာေတာ့ ကန္းေနေသးတယ္ေနာ္၊ က်င့္သိေလးပါမွ ႏွစ္ခုလံုးေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္ေနာ္။ ဒါမွ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အစစ္တဲ့ေနာ္။
တရားနာရုံနဲ႔သိတာ “ဧကေတာ ကလ်ာဏ” ေဆြးေႏြးရုံနဲ႔ စာၾကည့္ရုံနဲ႔ သိတာကေတာ့ “ဧကေတာ ကလ်ာဏ” တဘက္ေတာ့ ကန္းေနပါတယ္တဲ့၊ တဘက္မွာေတာ့ ေကာင္းေနရဲ႕၊ က်င့္သိဆိုရင္ အတြင္းပါျမင္ေသာေၾကာင့္ အျပင္လဲ ျမင္၊ အတြင္းလည္း ျမင္ပါေသာေၾကာင့္ အျပင္လည္း ျမင္၊ အတြင္းလည္း သိ၊ ႏွစ္ဖက္လံုး ေကာင္းေသာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္လို႔မွတ္ၾကပါေနာ္။
“သင္သိ က်င့္သိမွ ကလ်ာဏပုထုဇာ၊ ႏွစ္မ်ိဳးမသိက အႏၶ-ေခၚသညာ” လို႔ မွတ္ထားၾကေနာ္။
ဝိပႆနာတရားပြါးမ်ားအားထုတ္ၾကပါ
ကလ်ာဏ-ေကာင္းတဲ့ ပုထုဇဥ္ေခၚတယ္၊ သမုေစၧဒနဲ႔ ဒိ႒ိငုပ္အၾကြင္းမဲ့ မျပဳတ္ေသးရင္ ပုထုဇဥ္လို႔ ေခၚပါတယ္။
သမုေစၧဒနဲ႔ မဂ္က်လို႔ ဒိ႒ိျပဳတ္ခဲ့ရင္ ေသာတာပန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
ယခုခ်ိန္မွာ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆိုေတာ့ တဒဂၤပယ္ထားပါ၊ သမုေစၧဒေတာ့ မရေသးဘူး၊ သူက သမုေစၧဒ မရေသးဘူးေခၚတယ္၊ အျမစ္မျပဳတ္ေသးဘူး၊ အဲဒါ ပုထုဇဥ္လုိ႔ေခၚတယ္ေနာ္။
ကလ်ာဏ-ေကာင္းတယ္ ျမတ္တယ္လို႔ ျမန္မာျပန္ၾကတယ္၊ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္ေကာင္းတဲ့ ျမတ္တဲ့ အလိမၼာစား ပုထုဇဥ္လို႔ေခၚတယ္၊ ေကာင္းပံုေလး သီလရွိေသာေၾကာင့္ အဖ်ား-ကိုယ္ႏႈတ္လည္း ေကာင္းသည္၊ သမာဓိရွိေသာေၾကာင့္ အလယ္-စိတ္ႏွလံုးလည္း ေကာင္းသည္၊ ပညာရွိေသာေၾကာင့္ အရင္း-နာမ္ရုပ္လည္း ေကာင္းသည္။ အစ အလယ္ အဆံုး သံုးပါးလံုးေကာင္းသည္ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ဒီပုဂိၢဳလ္ကို ကလ်ာဏေခၚတယ္ေနာ္၊ သီလဂုဏ္ သမာဓိဂုဏ္ ပညာဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ကလ်ာဏပုထုဇဥ္လို႔ေခၚပါတယ္။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အပါယ္ခြင္မေရာက္ေဝး။ တဆင့္တက္လိုက္ၾကရေအာင္-
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အပါယ္ခြင္မေရာက္ဘူးတဲ့ေနာ္ (အပါယဂါမိက ကမၼာနိ နာမ သကၠာယဒိ႒ိယာ သတိေယဝ ဝိပစၥႏိၲ၊ ေနာ အသတိယာ) ဆိုတဲ့ ဋီကာႀကီးမွာ ပါတဲ့အတိုင္းပါ။
အပါယဂါမိက ကမၼာနိနာမ-အပါယ္သို႔ ပစ္ခ်ႏိုင္သည့္ အကုသိုလ္ကံတို႔ မည္ကုန္သည္၊ သကၠာယဒိ႒ိယာ-အမွားအငုပ္ေလးခုဆိုတဲ့ သကၠာယဒိ႒ိသည္၊ သတိေယဝ-ရွိလွ်င္၊ ဝါ၊ ရွိမွသာလွ်င္၊ ဝိပစၥႏိၲ-အပါယ္က်၏အျဖစ္ျဖင့္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ၾကကုန္၏။ သကၠာယဒိ႒ိယာ-အမွားအငုပ္ေလးခုဆို
သာဓု သာဓု သာဓု။
ေမး။ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္ဆိုရင္ ဒိ႒ိရွိ-မရွိ။
ေျဖ။ မရွိပါဘုရား။
ေမး။ ဒါျဖင့္ နံပါတ္(၁) ဒိ႒ိျပဳတ္ရင္ နံပါတ္(၂) အကုသိုလ္ ကံေဟာင္း ေၾကြးေဟာင္းေတြ တင္ပါေသးသလား။
ေျဖ။ မတင္ပါဘုရား။
ေမး။ ကံသစ္ ေၾကြးေတြ ဝင္ေသးပါသလား။
ေျဖ။ မဝင္ပါဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္ကံေဟာင္းလည္း မတင္၊ ကံသစ္ ေၾကြးသစ္လည္း မဝင္ရင္ နံပါတ္(၃) အပါယ္က်ေသးပါသလား။
ေျဖ။ မက်ေတာ့ပါဘုရား။
ေမး။ ဘယ့္ေလာက္ အဖိုးတန္သလဲေနာ္၊ အဖိုးတန္ပါရဲ႕လား။
ေျဖ။ တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့၊ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္ အပါယ္ခြင္ မေရာက္ေဝး။ ေဝးေလးတစ္လံုးပါတယ္ေနာ္။ အပါယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေရာက္ႏိုင္တာက ေသာတပန္ျဖစ္သြားမွ မက်တာပါ၊ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္တို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မက်ႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏုိင္ပါ။ အပါယ္က်ဖို႔ ေဝးတယ္လို႔သာ ဆိုႏိုင္ပါတယ္ေနာ္။ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္သည္ ေအာက္တန္း အႏၶပုထုဇဥ္အျဖစ္သို႔ ျပန္မေလ်ာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အပါယ္မက်ႏိုင္ေသးဘူးတဲ့။ အႏၶပုထုဇဥ္အျဖစ္သို႔ ျပန္ေလွ်ာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပါယ္ကို က်ပါလိမ့္မယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အပါယ္ခြင္မေရာက္ေဝးလို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေမး။ ေယာဂီတို႔ ရွင္းပါရဲ႕လား။
ေျဖ။ ရွင္းပါတယ္ဘုရား။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အပါယ္ အေရာက္ေဝးပံုကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေျပာပါအံုးမယ္။ နာမ္-ရုပ္နဲ႔ အတၱဒိ႒ိ ငါနဲ႔ မကဲြေသးပါ။ အတၱဒိ႒ိ မျပဳတ္ေသးဘူးေနာ္။
နာမ္သည္ ငါ၊ ရုပ္သည္ ငါလို႔ နာမ္-ရုပ္ေပၚမွာ ငါငုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေနာ္ အႏၶ။ အကုသိုလ္ကို ဘယ္သူလုပ္ ငါ-ကလုပ္ေနတာေနာ္။
ေမး။ ငါသည္ ဘယ္သူလဲလို႔ အႏၶကိုေမးရင္ နာမ္-ရုပ္ကို လက္ညႈိးမထိုးဘူးလား။
ေျဖ။ ထိုးပါတယ္ဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္လုပ္ေတာ့ ငါ၊ လက္ညႈိးထိုးခံရေသာ နာမ္-ရုပ္ေနာ္။
ေျဖ။ မွန္ပါတယ္ဘုရား။
ေမး။ လုပ္ေသာ ငါ၊ အပါယ္လာခဲ့လို႔ ေခၚရင္ နာမ္-ရုပ္သြားမလား၊ ငါ-သြားမလား။
ေျဖ။ နာမ္-ရုပ္ သြားမွာပါဘုရား။
ၾကည့္ၾကစမ္းပါ၊ ငါ-က လူလည္ပါလား။ နာမ္-ရုပ္ အိမ္ေပၚမွာလည္း ေနတယ္၊ အိမ္ရွင္ နာမ္-ရုပ္ကိုလည္း ထိုးခ်ေသးတယ္ေနာ္။ အရိပ္လည္း ခိုတယ္၊ အခက္လည္း ခ်ိဳးတယ္ဆိုတဲ့ ဥပမာလိုေနာ္။
ေမး။ လုပ္ေတာ့ ငါ၊ အပါယ္က်စရာရွိေတာ့ ဘယ္သူပါလဲ။
ေျဖ။ နာမ္-ရုပ္ပါဘုရား။
ေမး။ အဲဒါက အႏၶ-မသိမႈ၊ လုပ္တဲ့ ငါ-အစား နာမ္ရုပ္က ခံရၿပီဆိုရင္လည္း ေက်နပ္ေနတာပါ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။
ေျဖ။ မွန္ပါဘုရား။
သိလည္း မသိပါဘူး။ သိတာေတာင္ နာမ္-ရုပ္ေလးက ငါ-ေလးကို မင္းမသြားပါနဲ႔ကြယ္၊ သူပဲ အပါယ္ သြားလုိက္ပါမယ္တဲ့။ သေဘာေကာင္းတဲ့ နာမ္-ရုပ္ပါ။
ကဲ ဥပမာေလးနဲ႔ေျပာပါအံုးမယ္။ ဘုရားက အဘ၊ နာမ္-ရုပ္က သားသမီး၊ ေၾသာ္ ငါ့သား နာမ္-ရုပ္...နာမ္-ရုပ္ေလးတို႔
သူတစ္ပါးအသက္ကိုလည္း မသတ္ရွာပါဘူး။
သူတစ္ပါးပစၥည္းကိုလည္း ခုိးယူတိုက္ဖ်က္လုယက္ျခင္းလည္း မလုပ္ၾကပါဘူး။
သူတစ္ပါးအိမ္ယာကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလြန္က်ဴးပါဘူး။
သူတစ္ပါးကိုလည္း လိမ္ညာစကား၊ ကုန္းေခ်ာစကားမ်ားလည္း မေျပာၾကပါဘူး။
မူးယစ္ေစေသာ သတိကင္းမဲ့ေစေသာ ေသရည္အရက္မ်ားကိုလည္း မေသာက္ၾကပါဘူး။
ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံလည္း လံုတယ္ေနာ္၊ ငါ့သားသမီး နာမ္-ရုပ္ေလးေတြသည္ သူေတာ္ေကာင္း အစစ္ေလးေတြပါ။ ယခုအခါ အတၱဒိ႒ိဆိုတဲ့ ငါနဲ႔ ေပါင္းလို႔ သာ ပ်က္စီးကုန္ၾကၿပီေနာ္။ အဲဒီမွာ မဂၤသုတ္မွာ ပါတဲ့ အေသဝနာစ ဗာလာနံ၊ ဗာလာနံ မိုက္ၿပီးေတာ့ေနတဲ့ အတၱဒိ႒ိ (ငါ)။ အေသနာဝစ-ဘယ္ေသာအခါကာလမွ မေပါင္းေဖၚ မမီွဝဲရျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးမည္ပါေပတယ္။ နာမ္ရုပ္တို႔ မင္းတို႔ ဒိ႒နဲ႔ မေပါင္းၾကနဲ႔ေနာ္။ ငါနဲ႔မေပါင္းနဲ႔ေနာ္။ နာမ္ရုပ္တို႔သည္ ငါ အတၱဒိ႒ိနဲ႔ေပါင္းတဲ့အခါ အကုသိုလ္လုပ္ေတာ့မယ္။ အကုသိုလ္ လုပ္ရင္ေတာ့ အပါယ္က်ေတာ့မယ္။ ငါနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ အတၱဒိ႒နဲ႔ မေပါင္းပါနဲ႔ေနာ္။
တကယ္အစစ္ကေတာ့ ပရမတ္ ပရမတ္ခ်င္း နာမ္-ရုပ္ပရမတ္ေလးသည္ အတၱဒိ႒ိပရမတ္နဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ေနာ္၊ ဒါျဖင့္ ဘာနဲ႔ေပါင္းရမလဲဆိုရင္ ပ႑ိတာနဥၥ ေသဝနာတဲ့၊ ပညာရွိနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ ပညာရွိဆိုေတာ့ သမၼာဒိ႒ိေပါ့၊ အမွန္ျမင္ ဝိပႆနာေပါ့။ ပူရင္ ပူဒါ သိရင္ သိတာ၊ ေအးရင္ ေအးဒါ သိရင္ သိတာ၊ လႈပ္ရင္ လႈပ္ထာ သိရင္ သိတာ စတဲ့ ဒီလိုျမင္တဲ့ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ေနာ္။
ေမး။ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ ေပါင္းမယ္ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္သည္ အကုသိုလ္ လုပ္မလုပ္။
ေျဖ။ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္မလုပ္ရင္ နာမ္-ရုပ္သည္ အပါယ္က်အံုးမလား။
ေျဖ။ မက်ေတာ့ပါဘုရား။
ဒါကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တာ ျ
သတၱဝါအေပါင္းတို႔၏ ဆရာသခင္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သမၼာဒိ႒ိဆိုတဲ့ ပညာရွိနဲ႔ေပါင္းေစခ်င္ လြန္းလို႔ တရားေဟာၿပီးတိုင္း ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႔၊ သင္ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပါြးကို အလြန္လိုလား ေတာင့္တလွသည္ျဖစ္၍ သင္ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပါြးအလို႔ငွါ တရားမ်ားေဟာၾကားထားခဲ့ပါတယ္။ လူ႔ျပည္ႀကီးမွာ အင္မတန္ဆိတ္ျငိမ္ရာျဖစ္တဲ့ သစ္ပင္ေတြ ေတာေတာင္၊ ဂူလိုဏ္ေတြ လြင္တီးေခါင္ေတြ ရွိၾက ပါေပတယ္၊ အဲဒီဆိတ္ျငိမ္တဲ့အရပ္မ်ားသို႔ ကပ္ၿပီးလွ်င္ “စ်ာယထ ဘိကၡေဝ မာပမာဒတၱ၊ စ်ာယထ ဘိကၡေဝ မာပမာဒတၱ” ခ်စ္သားတို႔ တရားမ်ားကို အားထုတ္ၾကပါ၊ အားထုတ္ၾကပါ၊ မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ မာ ပစၧာစ ဝိပၸဋိသာရိေနာ အဟုဝတၳ ေမ့ေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ ေနာင္အခါဝယ္ ေဘးေတြ႕လိမ့္မယ္။ ေနာင္အခါဆိုရင္ အပါယ္ ေဘးႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကမယ္၊ အို-နာ-ေသ ေဘးဆိုးေတြ႔လို႔ငို၊ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲေဘးႀကီးန႔ဲ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ ေတာ့မယ္ေနာ္။
ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းမ်ားကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေတြ႔တဲ့အခါမွာေနာ္ မငိုနဲ႔၊ မညည္းၾကပါနဲ႔ကြယ္၊ ကယ္ပါ ယူပါတစာစာနဲ႔ မတမ္းတၾကနဲ႔ေနာ္။ “အယံ ေဝါအမွာကံ အႏုႆသနီ” ငါဘုရား ေဘးမေတြ႔ခင္ ႀကိဳတင္၍ ဆိုဆံုးမထားတာလို႔ တရားေဟာၿပီးတိုင္း တရားေဟာၿပီးတိုင္း တရားအားထုတ္ဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ တိုက္တြန္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနာ္ ျမတ္စြာဘုရားစကားကို နားေထာင္ၿပီး ခႏၶာဉာဏ္စိုက္ လို႔ တရားအားထုတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္မျမင္ႏိုင္ဘူးလား။
ေျဖ။ ျမင္ပါတယ္ဘုရား။ျမင္မယ္ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္နဲ႔ ငါ မေပါင္းေတာ့ရင္ နာမ္-ရုပ္ ငါလို႔ သံုးစု ကဲြသြားပါၿပီေနာ္။
သံုးစုကဲြသြားေတာ့ ေမးပါအံုးမယ္။ သံုးစုကဲြရင္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ျဖစ္ၿပီေနာ္။ ကဲေမးပါအံုးမယ္...
ေမး။ နာမ္-ရုပ္နဲ႔ ငါ ကဲြပါၿပီေနာ္။
ေျဖ။ ကဲြပါတယ္ဘုရား။
ေမး။ အကုသိုလ္ ဘယ္သူလုပ္၊ ငါ လုပ္တာေနာ္။ ငါဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္ကို လက္ညိႈးထိုးလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား။
ေျဖ။ မရပါဘုရား။
ေမး။ နာမ္ကို လက္ညိႈးထိုးလို႔ေကာ ရပါ့မလား။
ေျဖ။ မရပါဘုရား။
ေမး။ ရုပ္ကို လက္ညိႈးထိုးလို႔ေကာ ရပါ့မလား။
ေျဖ။ မရပါဘုရား။
ေမး။ ငါသည္ ဘယ္သူလဲလို႔မ်ား ေမးမယ္ဆိုရင္ ငါသည္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။
ေျဖ။ မရွိတာပါဘုရား။
ေမး။ အခုမွ မရွိတာလား၊ အစထဲက မရွိတာလား။
ေျဖ။ အစထဲက မရွိတာပါဘုရား။
အစထဲက မရွိလို႔ပါေနာ္။ သေဘာက်ပါၿပီလား။
ေမး။ ကဲဒါျဖင့္ လုပ္ေသာငါ၊ အပါယ္လာခဲ့ဆိုရင္ ဘယ္သူသြားမလဲ။
ေျဖ။ သြားမယ့္သူမရွိပါဘုရား။
နာမ္-ရုပ္နဲ႔ ငါကဲြၿပီဆိုေသာေၾကာင့္ ငါ-သည္လည္း အစကတည္းက မရွိသည္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သြားစရာမရွိ၊ နာမ္-ရုပ္သည္လည္း သူ မလုပ္သည္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သြားစရာမလို။ အဲဒီအခါမွာ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ယမမင္းႀကီး အျပစ္ဒဏ္ခ်ဖို႔ မ်က္စိလည္သြားတာေပါ့။ ငါ-ကိုဖမ္းရေအာင္လည္း ငါသည္ အိမ္ေျခအိုးေျခမရွိ။ နာမ္-ရုပ္ဖမ္းရေအာင္ နာမ္-ရုပ္က သူမလုပ္ေသာေၾကာင့္ ဖမ္းလို႔မရပါ။ မွတ္ထားၾကေနာ္။ သေဘာက်ပါၿပီလား။
ေမး။ ရွင္းၾကရဲ႕လား။
ေျဖ။ ရွင္းပါတယ္ဘုရား။
အနမတဂၢ သံသရာကစ၍ ငါတစ္လံုးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရင္တြင္ နာမ္အစဥ္မွာ အကုသိုလ္ကံေဟာင္း ေၾကြးေဟာင္းေတြလည္း တင္ေနပါတယ္။ ငါ-ရွိေနမယ္ဆိုရင္ အကုသိုလ္ကံသစ္ေၾကြးသစ္ေတြလည္း ဝင္ျမဲ ဝင္ေနပါလိမ့္မယ္။ ေၾကြးေဟာင္းလည္း စင္ေအာင္ ေၾကြးသစ္လည္း မဝင္ေအာင္ဆိုရင္ ဝိပႆနာတရားအား ထုတ္ၾကမွ ေၾကြးဆပ္ရက်မွာေနာ္။ လွဴေနယံုနဲ႔ေတာ့ ေၾကြးဆပ္တယ္လို႔မမည္ေသးဘူးေနာ္။ သီလေဆာက္ တည္တာနဲ႔လည္း ေၾကြးဆပ္တယ္လို႔ မမည္ေသးဘူးေနာ္။ သမထဘက္က စ်ာန္ အဘိဉာဏ္ ေတြရ၍ ေျမလွ်ိဳး မိုးပ်ံေနတဲ့ ျဗဟၼာႀကီးေတြျဖစ္ေစကာမူ အႏၶပုထုဇဥ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ျဗဟၼာနဲ႔ အပါယ္နဲ႔ ဆယ္သြယ္ ထားေပေတာ့တဲ့ေနာ္။ ျဗဟၼာျဖစ္၍ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္း ဝက္စက်င္းမွာ တရႈပ္ရႈပ္လို႔ ဥပရိမင္းသမီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရွးဆရာႀကီးမ်ား ေရးထားခဲ့ၾကပါတယ္။
“နာမ္-ရုပ္ျမင္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္၊ အပါယ္ခြင္ မေရာက္ေဝး၊ နိဗၺာန္ေပါက္လမ္းစေပး”။ နာမ္-ရုပ္က လမ္းစပါ၊ ျဖစ္ပ်က္က လမ္းလယ္ပါ၊ အပ်က္က လမ္းဆံုးပါ၊ နာမ္-ရုပ္အစ ျဖစ္ပ်က္ အလယ္ အပ်က္အဆံုး နိဗၺာန္ဝင္တဲ့ လမ္းစဥ္ လမ္းမႀကီး သံုးတဲ့၊ နိဗၺာန္အစ နာမ္-ရုပ္ကတဲ့ မွတ္ထားၾကေနာ္။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ဆိုရင္ နာမ္-ရုပ္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ လမ္းစေတြ႔ၿပီေနာ္၊ လမ္းစေတြ႕ၿပီျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ နာမ္-ရုပ္က သြားရင္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေတာ့မယ္။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ရင္ ဉာဏ္စဥ္တက္၍ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးတဲ့ နိဗၺာန္ႀကီးကို တစ္ခါျမင္ရင္ ေသာတပန္၊ ႏွစ္ခါျမင္ရင္ သကဒါဂါမ္၊ သံုးခါျမင္ရင္ အနာဂါမ္၊ ေလးခါျမင္ရင္ ရဟႏၲာ၊ ဉာဏ္ေတာ္လိုက္၍ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ဘုရားလို႔မွတ္ၾကပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ နာမ္-ရုပ္က ေသာတပန္ျဖစ္ေအာင္၊ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ေအာင္၊ အနာဂါမ္ျဖစ္ေအာင္၊ ရဟႏၲာျဖစ္ေအာင္ ပို႔ေပးေတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္တြင္း နာမ္-ရုပ္ျမင္ရတာသည္ အလြန္ျမတ္တယ္လို႔မွတ္ၾကပါ။
ဒါေၾကာင့္-ဥတၱမံ၊ အလြန္တရာျမတ္လွစြာေသာ၊ လိုခ်င္ေသာ အရိယာဆုထူးႀကီးကို ေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္၊ ဓမၼံ-ခႏၶာတြာင္းက နာမ္-ရုပ္အစစ္ တရားေတြကို၊ အပႆံ-အပႆေႏၲာ မေတြ႔မျမင္ရေသာ၊ ဝႆသတံ-အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး၊ ဇီေဝ-ကၽြဲလို ႏြားလို ရႈရႈိက္ ရႈရႈိက္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရပါ၏။ တေတာ၊ ထိုနာမ္-ရုပ္ကို မျမင္ကာ အသက္တစ္ရာရွည္ၾကာ၍ ေနေသာ အဘုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးမ်ားထက္ (အႏွစ္မရွိတဲ့ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးေတြပါတဲ့)။ ဧကဟံ-တခဏေလးေလာက္၊ ပႆေတာ-ကိုယ္ကိုတုိင္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ ေနရေသာ ရဟန္းလူရွင္ ေယာဂီသူေတာ္ေကာင္း တစ္ဦးသည္။ ဇီဝိတံ-အသက္ရွင္ေနရျခင္းသည္၊ ေသေယ်ာ-နိဗၺာန္လမ္းစ တကယ္တမ္းေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္ ဧကန္ျမတ္လွပါေပေတာ့၏တကား။
သာဓု သာဓု သာဓု။ 
No comments:
Post a Comment